ಪ್ರಾರ್ಥನೆ - ಭಾಗ 1

Prayer (Google Image)

'ಪ್ರಾರ್ಥನೆ' - ಹಾಗೆಂದರೇನು?!

ಮದುವೆಯಾದ ಕೂಡಲೇ 'ಪ್ರಾರ್ಥನೆ' ಮಾಡುವುದು ನನಗೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿದೆಯೇನೋ ಎಂದುಕೊಂಡಿರ? ಹಾಗೇನಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ. ಬಹು ದಿನಗಳಿಂದ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ ಬಗ್ಗೆ  ಬರೆಯಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲವಿದ್ದಿತು. ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ ಇಂದಿಗೆ ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ದಿನಗಳೇ ಕಳೆದುಹೋಗಿವೆ; ಆದರೆ ಬರವಣಿಗೆಯಿನ್ನೂ ಪೂರ್ಣವಾಗಿಲ್ಲ. ಇದುವೇ 'SOME-ಸಾರ' ಸಾಗರ!!

ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತೇನೆ.

ಪ್ರಾರ್ಥನೆ - ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಧರ್ಮಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೀತಿಯಾಗಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಗೊಂಡಿದೆ. ಆದರೆ, ಎಲ್ಲ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಗಳ ಸಾರ ಒಂದೇ - 'ಭಗವಂತನ ಜೊತೆಗಿನ ನಮ್ಮ ನೇರ ಸಂವಹನವೇ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ'. ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ತೀರ ಹತ್ತಿರವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, 'ಪ್ರಾರ್ಥನೆ, ಭಗವಂತನ ಮೊಬೈಲ್ ಸಂಖ್ಯೆ'! - ಇದು ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ವಿಚಾರವಲ್ಲ, ಎಲ್ಲೋ ಓದಿದ್ದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು ಇಲ್ಲಿ ಪುನರಾವರ್ತಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅಷ್ಟೇ.

ಮೇಲಿನ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ ಅರ್ಥವನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ನಾಸ್ತಿಕರಲ್ಲಿ ಉದ್ಭವಿಸಬಹುದಾದ ಮೊದಲ ಪ್ರಶ್ನೆ - 'ಎಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ ಆ ಭಗವಂತ?'. ಈ ತರ್ಕವು ಪ್ರಸ್ತುತ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ನೇರವಾಗಿ ಸಂಬಂಧಿಸದಿದ್ದರೂ ಸಹ, ಪ್ರಸಕ್ತ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ 'ಭಗವಂತ' ಅಥವಾ 'ದೇವರು' ಎಂದರೆ 'ಮನುಷ್ಯರಾದ ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಹಿರಿದಾದ ಒಂದು ಶಕ್ತಿ'; ಆ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು 'ದೇವರು' ಎನ್ನದಿದ್ದರೂ, 'ಪ್ರಕೃತಿ' ಎಂದುಕೊಂಡರೂ ಅಡ್ಡಿಯಿಲ್ಲ. ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯನ್ನು ಈಗ ಅರ್ಥೈಸಿ - 'ನಮಗಿಂತ ಪ್ರಬಲವಾದ ಶಕ್ತಿಯೊಡನೆಯ ನಮ್ಮ ನೇರ ಸಂವಾದ' ಎಂದುಕೊಳ್ಳೋಣ.

ಬಹಳಷ್ಟು ಮಂದಿ 'ಪ್ರಾರ್ಥನೆ' ಎಂದಕೂಡಲೇ, 'ಬೇಡುವುದು' ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವುದುಂಟು; ಅದು ಸಮಂಜಸವಲ್ಲ. ಬೇಡುವುದೂ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ, ಹೌದು; ಆದರೆ, ಬೇಡುವುದೇ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯಲ್ಲ. ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯು ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಬರಿಯ 'ಸಂವಾದ' ಅಷ್ಟೇ. ಈ ಸಂವಾದವು ವ್ಯಕ್ತಿಯಿಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ, ಅವರವರ ಭಾವ-ತರ್ಕ-ಇಚ್ಛೆ ಇವುಗಳಿಗನುಗುಣವಾಗಿ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಸತ್ಯ. ಮನುಷ್ಯರಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಮೇಲೆ, ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ, ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೀತಿ, ಅರಿವಿದ್ದೋ, ಅರಿವಿಲ್ಲದೆಯೋ, ನಾವೆಲ್ಲರೂ 'ಪ್ರಾರ್ಥನೆ' ಮಾಡಿಯೇ ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ, ನಮ್ಮ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ ಸಾರ-ಉದ್ದೇಶ ವಿಭಿನ್ನವಷ್ಟೇ.

ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ ಸಾರಾಂಶವನ್ನು ಒಂದೇ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಬರೆದಿಡುವಷ್ಟು ಪ್ರಬುದ್ಧತೆ ನನಗಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ, ಸರಣಿಗಳಲ್ಲಿ ಬಿತ್ತರಿಸುವ ನಿರ್ಧಾರ ಸಮಂಜಸವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಬಹು ಮುಖ್ಯ ಅಂಶಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯೂ ಒಂದು ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಈ ಲೇಖನ ಸರಣಿಯು ಆತ್ಮಾವಲೋಕನದ ಒಂದು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು.

ಭಾಗ-2 ರ ಸಂಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆದಿದೆ..

Kick on their..

Image © Prajavani

Villagers boycott upcoming Panchayat Election for being deprived of basic facilities.

They demand not a stay in 'Resort'; true! All they need are the very basic facilities like road for transportation and drinking water to be made available in their village Haralahalli, Maddur Taluk.

Till date I was very happy for not shirking form my responsibility of being a sensible citizen in the biggest democracy; never have missed casting my vote in any elections since I turned magical 'eighteen'. But now, I feel really ashamed of being responsible for having put the possible best corrupts to rule us.

"None of them are good enough", I use to think looking at the contestants list at election. Just because they have invented the electronic voting machine, it doesn't mean to go push any one of the many buttons available. Hopefully, I never may leave my finger impression on the voting machine anymore.

"Boycotting elections will not help to bring the able to rule", told one of my elders when we were discussing about the issue. But, for that, I also don't want to help and bring the corrupts to rule! Personally, I feel, boycotting Panchayat Elections by villagers will definitely gonna be a  nice "kick on their a$$" for being bothered least by what they were actually elected for. Hopefully many of the sensible citizens will join their LEGS to make the KICK much more stronger.

Cheers to DeMoCrAcY!!

ನವಜೀವನ

we ~ just after Muhurtham on 28-11-2010

ಸಡಗರ, ಸಂಭ್ರಮ, ನಿಯಮ, ಆನಂದ, ಆತುರ, ಕುತೂಹಲ, ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಆತಂಕ, ಸಮಾಧಾನ - ಅದೊಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಅನುಭವ. ನನಗೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಕೇಂದ್ರಬಿಂದು ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಬಹುಶಃ ಇದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿ. ಇದುವರೆವಿಗೂ ಜನರಿಂದ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡುವಂಥಹ ಅದ್ಭುತ ಸಾಧನೆಯನ್ನೇನೂ ನಾನು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ, ನಾಲ್ಕಾರು ಜನರ ಮಧ್ಯೆ ಇದ್ದು, ಅವರೆಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿ, ಕಾಳಜಿ ಹಾಗೂ ಆಶೀರ್ವಾದವನ್ನು ಪಡೆಯುವುದರಲ್ಲಿರುವ ಆನಂದದ ಪರಿವೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ಆ ಸುಸಂದರ್ಭ ಒದಗಿಬಂದದ್ದು ನಮ್ಮ ಮದುವೆಯ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ.

ಒಗ್ಗಟ್ಟು; ಬೆಂಬಲ; ಸಂಬಂಧ; ಆತ್ಮೀಯತೆ; ಸಂಪ್ರದಾಯ - ಇವುಗಳ ಅರ್ಥಗಳೇ ತಿಳಿಯದಿದ್ದ ನನಗೆ, ಮದುವೆಯು ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಪಾಠವನ್ನೇ ಕಲಿಸಿದೆ. ತಂದೆ-ತಾಯಿ, ಅಕ್ಕ-ಭಾವ, ಅಣ್ಣ-ಅತ್ತಿಗೆ, ಅತ್ತೆ-ಮಾವ, ತಮ್ಮ-ತಂಗಿ, ಬಂಧು-ಸ್ನೇಹಿತರಿಂದ ಕೂಡಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಈ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ತಾವೇ ವಹಿಸಿಕೊಂಡ ತಮ್ಮ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಿದ ರೀತಿಯನ್ನು ನಾವು ಈ ಜೀವಮಾನದಲ್ಲಿ ಮರೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಇವೆಲ್ಲವುಗಳಿಗೂ ಆ ದೈವಪ್ರೇರಣೆ ಇಲ್ಲದಿಲ್ಲ. ಅವರೆಲ್ಲರ ಮುಖದಲ್ಲಿನ ಆ ಆನಂದ-ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿಯೇ ತಿಳಿಯಬೇಕು; ಅದನ್ನು ಮನದಣಿಯೆ ಅನುಭವಿಸಿದ ನಾವೇ ಧನ್ಯರು.

ದಿಕ್ಕೆಟ್ಟು ಅಲೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಜಿವಕ್ಕೊಂದು ದಾರಿ ದೊರೆತಿದೆ, ಮಸುಕಾಗಿದ್ದ ಕಂಗಳಿಗೊಂದು ಸ್ಪಷ್ಟ ಗುರಿ ಮೂಡಿದೆ, ಮೈಮರೆತಿದ್ದ ಮನಸ್ಸು ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಂಡಿದೆ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಆಶಯ ಬಲವಾಗಿದೆ. ಸಾವಿರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳಬಹುದಾದದ್ದನ್ನು ಬದುಕಿ ತೋರಿಸುವ ಹಂಬಲವಿದೆ. ಪ್ರಮುಖ ತಿರುವೊಂದನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡ ಜೀವನದ ಹೊಸದೊಂದು ದಾರಿಯಲಿ ಸಾಗಿರುವ ನಮ್ಮ ಬಾಳ ಪಯಣಕೆ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿಪೂರ್ವಕ ಆಶೀರ್ವಾದದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ!

Personal Invitation

Dear Friends,

Our wedding is happening today and tomorrow, that is 27th & 28th November, 2010 at SwayamPrabha Kalyana Mantapa, Cauvery Nagar, Bangalore - 560079.

You all have been extending your support unconditionally ever since I started to Blog and now, we would like to have the pleasure of your presence on this special occasion of our Marriage.

Our sincere request to consider this as a personal invitation, make it to the  wedding function and do bless both of us.

Thank you!

Prashanth & Veena.
(Wedding Website)

ಏಕೀ ಮುನಿಸು?

When Nature Laughs, Humans Cry.. (© The Hindu)

ಮುಳುಗಿಹೋದ ಮನೆಗಳು..

ಕಾಳಿಲ್ಲದ ಕಣಜಗಳು..

ಮಸುಕಾದ ಮನಸುಗಳು..

ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದ ಕೈಗಳು..

ನಗುವಿಲ್ಲದ ಮೊಗಗಳು..

ಆಸರೆಯಿಲ್ಲದ ಆಕಳುಗಳು..

ನಾಶವಾದ ಬೆಳೆಗಳು..

ಕೊಚ್ಚಿಹೋದ ಕನಸುಗಳು..

ಇವಿಷ್ಟೇ ಇಂದು ನಮ್ಮ ರೈತರ ಬದುಕಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿರುವುದು-ಕಾಣಸಿಗುವುದು. ಜಗತ್ತಿಗೇ ಅನ್ನವನ್ನು ನೀಡುವ ಕೈಗಳು ಇಂದು ಆಸರೆಗಾಗಿ ಕೈಚಾಚಿ ಕುಳಿತಿರುವ ದೃಶ್ಯವು ಆಘಾತವನ್ನುಂಟುಮಾಡಿದೆ. ಅತೀವೃಷ್ಟಿಯಿಂದಾಗಿ ಎದೆಯೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದು ನಿಂತ ಚಿನ್ನದಂಥ ಬೆಳೆಗಳು ನೆಲಕ್ಕುರುಳಿ, ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದು ಹಾಳಾಗಿವೆ. ಈಗಾಗಲೇ ಬೆಟ್ಟದಷ್ಟಿದ್ದ ಸಾಲದ ಹೊರೆಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೇರಿಕೊಂಡಿದೆ. ದುಃಖದ ಅಳು ಮುಂದುವರೆದರೂ ಸಹ ರೈತರ ಕಣ್ಣೀರು ಬತ್ತಿಹೋಗಿದೆ.

ಇತರರ ಸುಖಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ತ್ಯಾಗದಿಂದಲೇ ಜೀವನದ ಸಾರ್ಥಕತೆಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡು ಬದುಕುತ್ತಿರುವ ನಮ್ಮ ರೈತರನ್ನು ಘನ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಕಡೆಗಾಣುತ್ತಾ ಬಂದಿವೆ. ಆದರೆ, ಅದೇಕೋ ಈಗ ಪ್ರಕೃತಿಯೂ ಸಹ ರೈತನ ಮೇಲೆ ಕೆಂಗಣ್ಣು ಬೀರಿದೆ. ಮುಂಗಾರಿನಿಂದಲೂ ಸಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಳೆಯಾಗಿ, ಸೊಂಪಾಗಿ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬೆಳೆಯು ರೈತರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಹುರುಪನ್ನು ತಂದುಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಕೈಗೆ ಬಂದ ತುತ್ತು ಬಾಯಿಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ, ಅಕಾಲಿಕ ಮಳೆಯಿಂದಾಗಿ ಈಗ ಬೆಳೆಗಳು ನಾಶವಾಗಿ, ಫಸಲು ನೀರಿನ ಪಾಲಾಗಿಹೋಗಿದೆ.

ಹೊಲಸಿನ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ತೇಲುತ್ತಿರುವ ನಾಯಕರುಗಳಿಗೆ ರೈತರ ಕಣ್ಣಿರಿನ ಅರಿವೆಯೂ ಇಲ್ಲ; ಕೊಚ್ಚಿಹೋದ ರೈತರ ಬದುಕಿನ ಬಗೆಗೆ ಕಾಳಜಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಹಣ ಲೂಟಿ ಮಾಡಿ, ಸಿಕ್ಕ ಸಿಕ್ಕ ಭೂಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಅಕ್ರಮವಾಗಿ ಕಸಿದುಕೊಂಡು ರಾಜಾರೋಷವಾಗಿ ತಿರುಗುತ್ತಿರುವ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ ತಮ್ಮದೇ  ಅಂಗೈ ಅಗಲದ ಬರಡು ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಲ ತಂದು ಬೆಳೆದ ಧಾನ್ಯವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ತುತ್ತು ಅನ್ನಕ್ಕಾಗಿ ರೈತರು ಪರದಾಡುತ್ತಾ ಮೂಲೆಗುಂಪಾಗಿರುವುದು ದುರಂತವೇ ಸರಿ. ಪ್ರಕೃತಿಯೂ ಸಹ ನಂಬಿಕೆದ್ರೋಹವೆಸಗಿ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವಾಗ ರೈತರಿಗೆ ಆಸರೆ ನೀಡುವವರು ಯಾರು? ಅವರ ಮೊರೆ ಆಲಿಸುವವರು ಯಾರು? ರೈತರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವವರಾದರೂ ಯಾರು?

ಹೇ ವರುಣದೇವ, ನಿನಗೆ ಪೌರುಷವೆನಾದರೂ ಇದ್ದರೆ; ಮುಳುಗಿಸು ಹೊಲಸು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನು, ಕೊಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವಂತೆ ಮಾಡು ಬ್ರಷ್ಟಾಚಾರವನ್ನು, ನೆಲಸಮಗೊಳಿಸು ರೈತರ ಸಾಲದ ಹೊರೆಯನ್ನು, ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮಾಡು ಸಮಾಜಘಾತುಕ ಶಕ್ತಿಗಳನ್ನು, ಬುಡಮೇಲು ಮಾಡು ಭಯಾನಕ ರೋಗಗಳ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು. ಇವ್ಯಾವುವೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿದ್ದರೆ, ದಯಮಾಡಿ-ಕರುಣೆತೋರಿ ಕೈಕಟ್ಟಿ ಕುಳಿತುಕೋ. ಅನ್ಯತಾ ಬಡ ರೈತನ ಮೇಲೆ ನಿನಗೆ ಏಕೀ ಮುನಿಸು?

Our Pledge

After a long time, I visited my nephew who is studying in Grade III @ Kendriya Vidyala, Chennai. He has grown up so 'mature', I never was that in his age! To bug him for a while on the occasion of Children's Day, I kept on asking him what all he was taught at School. One of the many things he told me was this:

Our Pledge
India is my Country.
All Indians are my Brothers and Sisters.
I love my Country & I am proud of its rich and varied Heritage.
I shall always strive to be worthy of it.
I shall give respect to my Parents, Teachers & all Elders and treat everyone with courtesy.
I shall be kind to Plants and Animals.
To my Country and my People, I pledge my Devotion.
In their well being and prosperity alone, lies my Happiness.
JAI HIND!

Though we were taught all these at childhood, it felt 'all new' to me as he read it out. For what we 'elders' are today, I did feel ashamed and had nothing more to ask; but lots to introspect.

Happy Children's Day to all kid(do)s!!

ಕತ್ತಲೆಗೆ ದೂಡಿತು ಬೆಳಕಿನ ಹಬ್ಬ

ಹಬ್ಬಗಳೆಂದರೆ ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಸಂಭ್ರಮ; ಅದರಲ್ಲೂ ದೀಪಾವಳಿ ಬಂತೆಂದರೆ, ನಮ್ಮ ಸಡಗರ ಹೇಳತೀರದು. ಅಮ್ಮ ತಯಾರಿಸುವ ರುಚಿಕರ ಬಿಸಿ-ಬಿಸಿ ಕಜ್ಜಾಯದ ಸವಿ ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ, ಅಪ್ಪ ತಂದ ಪಟಾಕಿಗಳ ಅಬ್ಬರ ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ; ಹೊಟ್ಟೆಗೂ ಆನಂದ, ಮನಸ್ಸಿಗೂ ಉಲ್ಲಾಸ. ಹಬ್ಬವೆಂದರೆ ಇದಲ್ಲವೇ..!

ಪಟಾಕಿಗಳು ಹಿರಿಯರು-ಕಿರಿಯರು ಎಂಬ ಭೇದವಿಲ್ಲದೆ, ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಸಂತಸ-ಹರುಷ ತರುವಂಥವು. ಪಟಾಕಿ ಸಿಡಿಸುವುದರಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ Sulphur dioxide ಅನಿಲವು ವರ್ಷದ ಈ ಋತುವಿನಲ್ಲಿ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿರುವ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ರೋಗಗಳನ್ನು ಹರಡಬಹುದಾದ ಸೊಳ್ಳೆಗಳಂಥಹ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಕೀಟಗಳನ್ನು ನಾಶಪದಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದ ವಿಷಯ. ಆದರೆ, ಪ್ರಮಾಣ ಅಗತ್ಯಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾದಲ್ಲಿ, Sulphur dioxide ಅನಿಲವು ಮಾನವರಾದ ನಮಗೂ ಅತ್ಯಂತ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸುತ್ತದೆ. ಸುದ್ದಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಈ ವರ್ಷ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ದೀಪಾವಳಿ ಪ್ರಯುಕ್ತದ ವಾಯು ಹಾಗೂ ಶಬ್ಧ ಮಾಲಿನ್ಯಗಳು ಕಳೆದ ವರ್ಷಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಎಂದು ಅಂಕಿ-ಅಂಶಗಳ ಮೂಲಕ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದವು. ಇದು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಸರಿಯೆನಿಸಿದರೂ ಸಹ, ಎಡೆಬಿಡದೆ ಸುರಿದ ಮಳೆಯಿಂದಾಗಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಪಟಾಕಿ ಸಿಡಿಸುವವರ ಸಡಗರಕ್ಕೆ ಕಡಿವಾಣ ಬಿದ್ದಿದ್ದಂತೂ ಸತ್ಯ.

ಇವೆಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ಈ ಪಟಾಕಿಗಳು ತಂದೊಡ್ಡುವ ಗಂಡಾಂತರಗಳು ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ. ಕಳೆದ ವಾರ ಪಟಾಕಿ ಸಿಡಿತದಿಂದ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಗಾಯಗಳಾಗಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಪಡೆದವರ ಸಂಖ್ಯೆ 40 ಎಂದು ಮಿಂಟೋ ಕಣ್ಣಾಸ್ಪತ್ರೆ ಮೂಲಗಳು ತಿಳಿಸಿವೆ. ಅದರಲ್ಲೂ, ಮೂವರು ಪುಟ್ಟ ಬಾಲಕರ ಸ್ಥಿತಿ ಗಂಭೀರವಾಗಿದ್ದು, ದೃಷ್ಟಿ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳೂ ಇವೆ ಎಂದು ವೈದ್ಯರು ಅಭಿಪ್ರಾಯಪಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ದುರಾದೃಷ್ಟವೆಂದರೆ, ಈ ಮೂರೂ ಬಾಲಕರ ದೃಷ್ಟಿ ಊನಗೊಳಿಸಿದ್ದು  ಇತರರು ಸಿಡಿಸಿದ ಪಟಾಕಿಗಳು. ನಾವು ಎಷ್ಟೇ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಪಟಾಕಿ ಸಿಡಿಸಿದರೂ ಸಹ, ಅವುಗಳಿಂದ ಆಗಬಹುದಾದ ಅನಾಹುತಗಳು ಊಹಿಸಲಸಾಥ್ಯ. ಈ ಬಾಲಕರು ದೃಷ್ಟಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡಲ್ಲಿ ಬೃ.ಬೆಂ.ಮ.ಪಾ. ಮೇಯರ್ ನಿಧಿಯಿಂದ ತಲಾ 50 ಸಾವಿರ ರುಪಾಯಿಗಳನ್ನು ಪರಿಹಾರ ಧನವಾಗಿ ನಿಡಲಾಗುವುದೆಂದು ಘೋಷಿಸಿದ್ದರೂ ಸಹ, ಅದು ಕಮರಿಹೋದ ಬಾಳಿನ ಬೆಳಕನ್ನು ಮತ್ತೆ ಬೆಳಗಿಸಲಾರದೆಂಬುದು ವಾಸ್ತವ.

ಪಟಾಕಿಗಳಿಂದ ಇಂಥಹ ಎಷ್ಟೋ ಅಮಾಯಕ ಜೀವಗಳು ತಮ್ಮ ದೃಷ್ಟಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡು, ಕತ್ತಲೆಯನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುವಂತಾಗಿರುವುದು ದುಃಖದ ಸಂಗತಿ. ಬೆಳಕಿನ ಈ ಹಬ್ಬವು ಹಲವರ ಬದುಕನ್ನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಕತ್ತಲೆಗೆ ದೂಡಿರುವುದು ದುರಂತ. ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಪಟಾಕಿಗಳು ಅನಿವಾರ್ಯವೇ? ದೃಷ್ಟಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡವರ ಬಾಳಿನ ಶೋಕಕ್ಕೆ ಸಾಂತ್ವಾನ ಹೇಳುವವರ್ಯಾರು? ಕತ್ತಲಾವರಿಸಿದ ಬದುಕಿಗೆ ಬೆಳಕು ನೀಡುವವರ್ಯಾರು? ನಯನವಿಲ್ಲದೆ ಕಳೆಗುಂದಿದ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗುವಿನ ರೇಖೆ ಮೂಡಿಸುವವರ್ಯಾರು?

My Marriage @ 50

Courtesy - Google Images

Our Wedding Website

Have you ever heard of someone getting married at 50? Well, I boldly say am getting married @ 50! Wondering what would be the fate of the girl who is getting married to me? Please wait.. there are still a couple of decades left for me to get 50 years old. For now, with this writeup, the number of posts in my Blog hit the 50 mark. And, at this 50, am pleased to announce that the wedding bells are gonna ring for me and my fiancee.

It was nothing than just a co-incidence, that I got an opportunity to write about our Marriage at the 50th Blog Post. It indeed is a very contented feeling after I started Blogging and needless to mention that this contentment is just because of all my readers, who have been supporting me right from the word go by their invaluable and encouraging comments and views on my thoughts.

I take this opportunity to personally thank every one of my readers for shaping up this Blog of mine to what it actually is today. Also, this Blog has created a bridge of virtual friendship with many intellects, otherwise to whom I would have just been a passing-by stranger. Many of my friends are also here to extend their unconditional support to me as they have been doing from my childhood, I thank them too. Overall, it is a very pleasant experience for me to Blog, thank you all for making it so.

About our Marriage, aaaahh; it is just the same thing that happens in any individual's life. But, it really is a great achievement I should say if given an opportunity to get married to someone we cannot live without. To find such someone is also very important; am glad that Veena found Prashanth or Prashanth found Veena or the Almighty made us to meet - all are equally true.

While getting married with the graceful blessings of God and our Parents on Sunday, the 28th November 2010, we would like to have the pleasure of your presence with family & friends on this auspicious occasion. Please consider this as our personal invitation and do come to bless us.

Please visit Our Wedding Website for further information. Thank you!

ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ..

"ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ ಕದ್ದು ಮುಚ್ಚಿ..
ಆಡೋಣ ನಾವು ಅಲ್ಲಿ ಕುಚ್ಚಿ ಕುಚ್ಚಿ..
ಇಂಥ ನೂರು, ಆಸೆ ಯಾರು, ತಂದೋರು ಈ ಪ್ರೀತಿಲೀ ಹೇ ಯೇ.."

ಕನ್ನಡದ 'ಬಿಂದಾಸ್' ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಬಂದಿರುವ ಗುರುಕಿರಣ್ ರವರ ಈ ಹಾಡು ಬಹಳ ಸಮಯ ನಮ್ಮ ಪಡ್ಡೆ ಹುಡುಗರ ಮನದಲ್ಲಿ ನಲಿದಾಡಿದ್ದಂತೂ ನಿಜ! ಇಂದಿಗೂ ಸಹ ನಾವು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಯಾವುದೇ FM ತರಂಗಾಂತರದಲ್ಲಿ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಕನಿಷ್ಟ ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಬಾರಿಯಾದರೂ ಈ ಹಾಡನ್ನು ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡದೆ ಇರಲಾರರು. ಈ ಹಾಡನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ನನಗೆ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳು ನೆನಪಾಗಿ, ನನ್ನ ಕಣ್ಮುಂದೆ 'ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿ'ಗಳೇ ಬಂದುಬಿಡುತ್ತವೆ!

House Sparrow (Image © 'Birds Amore')

ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಬಿಂದಾಸ್ ಚಿತ್ರದ ಹಾಡನ್ನು ಕೇಳಿದಮೇಲೆಯೇ ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ಗುಬಚ್ಚಿಗಳ ನೆನಪಾದದ್ದು! ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರು ನಗರ-ಜೀವನದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗದಂತಿದ್ದ ಈ ಪುಟ್ಟ ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿಗಳು ಇಂದು ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಕಾಣೆಯಾಗಿಹೋಗಿವೆ ಎಂಬ ವಿಷಯ ಆಘಾತಕಾರಿಯಾದರೂ, ಕಟುಸತ್ಯ. ಎಲ್ಲಿ ಹೋದವು ಈ ಗುಬ್ಬಿಗಳು? ಇಂದು ಇವುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ಹುಡುಕುವ ನನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನ ಫಲಕಾರಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಬೇರೆ ನಿಮಗೆ ಹೇಳಬೇಕಾದ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿಲ್ಲ!

ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ, ನಾನು ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗ ಮನೆಯ ಸುತ್ತೆಲ್ಲಾ ಈ ಗುಬ್ಬಿಗಳದ್ದೇ ಕಾರುಬಾರು. ಅಕ್ಕಿಯಿಂದ ಆಯ್ದ ಭತ್ತಗಳನ್ನು ಅಮ್ಮ ಕೆಳಗೆ ಹಾಗುವುದೇ ತಡ, ನಾ ಮುಂದು ತಾ ಮುಂದು ಎಂದು ಗುಂಪು-ಗುಂಪಾಗಿ ಬಂದು ತಂತಮ್ಮಲ್ಲೇ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಿಳಿದುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದವು ಗುಬ್ಬಿಗಳು. ಮಹಡಿಯ ಮೇಲೆ ಅಥವಾ ಸಜ್ಜದ ಮೇಲೆ ಕಾಳುಗಳನ್ನು ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಒಣಗಿಸಲು ಹಾಕಿದೆವೆಂದರೆ ಮುಗಿದೇ ಹೋಯಿತು, ಕೋಲು ಹಿಡಿದ ಕಾವಲುಗಾರರಿಲ್ಲದ ಹೊರೆತು ಇವುಗಳ ಹಾವಳಿ ಹೇಳತೀರದು. ಗುಬ್ಬಿಗಳಿಗೆ ಧಾನ್ಯವೇ ಬೇಕು ಎಂದೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ; ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಚೆಲ್ಲಿರುತ್ತಿದ್ದ ಅನ್ನವನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿ ತಮ್ಮ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿರುವ ಮುದ್ದು ಕಂದಮ್ಮಗಳಿಗೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ಕಣ್ತನಿಯಬೇಕು.

ದಿನಗಳು ಕಳೆದಂತೆ, ಬೆಂಗಳೂರು ನಗರವು ಮಿತಿಮೀರಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಅಂಗೈ ಅಗಲದ ಭೂಮಿಗೆ 'ಚಿನ್ನ'ದ ಬೆಲೆ! ಹಸಿರು ಮರಗಳನ್ನು ಉರುಳಿಸಿ ಎದ್ದು ನಿಂತಿರುವ 'ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ ಕಾಡು'ಗಳು. 'ಶೆಟ್ಟರ' ಅಂಗಡಿಗಳನ್ನು ಮೂಲೆಗುಂಪಾಗಿಸಿರುವ 'ಮಂತ್ರಿ ಮಾಲ್'ಗಳು. BMTC ಬಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕಲು ಬರುತ್ತಿರುವ 'ನಮ್ಮ ಮೆಟ್ರೋ' ರೈಲುಗಳು. ಬೆಣ್ಣೆ ಗುಲ್ಕನ್ ರುಚಿಯನ್ನು ಮರೆಸುತ್ತಿರುವ 'ಪಿಜಾ-ಬರ್ಗರ್'ಗಳು. ಕಾಲುದಾರಿಗಳನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸುತ್ತಿರುವ 'ಫ್ಲಯ್ ಓವರ್'ಗಳು. ಬೈಸಿಕಲ್ ಗಳನ್ನು ತುಕ್ಕು ಹಿಡಿಸಿರುವ 'ಬೈಕ್'ಗಳು. ಹಿತವಾದ ತಂಗಾಳಿಯನ್ನು ಕೆಡಿಸಿರುವ 'ವಿಷಕಾರಕ ಅನಿಲ'ಗಳು. ಸಿಹಿಯಾದ ನಿದ್ದೆ ಕೆಡಿಸಿರುವ 'ನೈಟ್ ಶಿಫ್ಟ್'ಗಳು. ಇವೆಲ್ಲವುಗಳನ್ನು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮನುಷ್ಯರಾದ ನಾವೇ ಹೆಣಗಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ, ಪಾಪ ಆ ಪುಟ್ಟ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಹೇಗೆ ತಾನೇ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡಾವು? ಬೆಂಗಳೂರಿನ ತಮ್ಮ ಗೂಡುಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟ ಗುಬ್ಬಿಗಳು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಹೊರಟೇಹೋದವು, ಹಿಂತಿರುಗಿ ಬರಲು ದಾರಿ ತಿಳಿಯದಷ್ಟು ದೂರ..

Humans & Humanity

Humanity @ its best..?!

Yesterday morning, (as usual) it was a bit late while I started to Office. Considering my threshold of laziness, that isn't news. Vehicle traffic on the road was (unusually) sparing! Feels good to see congestion-free 'Namma Metro' lanes in Bangalore. My contentment for getting a chance to drive along so peacefully didn't last too long; as I saw what you can see in the picture above.

Bajaj Chetak scooter (no matter), a Man riding (no matter), and a pillion kid (no matter), with a 'heap' of broiler birds hung all around (this, does matter; at least to me).

Firstly, there should have been some basic thinking happening before procuring the birds for slaughter (well, as far as I know, none opt to procure adult broiler birds for rearing). No issues with non-veg eating; but, that shouldn't be considered a license for committing violence. Birds would have easily been procured from a nearby source/vendor to avoid imposing immense suffering on their part.

Secondly, if at all it was a mandate to procure birds from a distant source/vendor, proper transportation facilities should have been kept handy in advance. When we want the pleasure of eating tasty chicken, why not spend a few bucks more on its transportation?

Thirdly, if it was circumstantially unavoidable to dump the 'heap' of birds at the back of a bike/scooter, minimum common sense should have been employed to drive safe. I observed (can be observed in the above picture too) he was riding so close to the footpath all along, some birds were crushed hard to the edge of the footpath and it was a painful scene to see the feathers of those birds flying out while their head and body being rubbed to the concrete blocks making them cry 'kok-cok'.. 'kokcockak'..

Why do people think it is the bird's fate to undergo such sufferings by being picked up for slaughter? Just because their lives are going to end in a while or so, should we put their life to such 'misery'? At least, by handling them appropriately to reduce the transportation stress, is it not possible to act humane?

No humans are going to live forever; every one of us are going to end our life one day or the other, sooner or later. But still, we make sure to enjoy all possible worldly pleasures throughout our life. Now, then, if 'we' can, why not the 'chickens'? If 'humans' can; why not 'other forms of life' on earth? I get the feeling that, it isn't possible unless those birds peck us to bleeding death.

ಅರಗಿಣಿ

Water Painting by Me @ 10th Grade

ಬಹಳ ದಿನಗಳ ನಂತರ, ನನ್ನ ಕಪಾಟನ್ನು ಜಾಲಾಡಿ, ಶುಚಿಗೊಳಿಸುವ ಸುಸಂದರ್ಭ ಇಂದು ಒದಗಿ ಬಂದಿತ್ತು. 'ಸುಸಂದರ್ಭ' ಎಂದು ಏಕೆ ಹೇಳಿದೆ ಎಂದರೆ, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾನು ನನ್ನ ಮೇಜು, ಕಪಾಟು, ಬಟ್ಟೆ, ಕೊಠಡಿ ಮುಂತಾದವುಗಳನ್ನು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ಶುಚಿಗೊಳಿಸುವವನಲ್ಲ. ಶುಚಿ ಮಾಡಲೇಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯಿದ್ದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅಂಥಹ 'ಸಾಹಸ' ಮಾಡುವ ಜಾಯಮಾನದವನು. ಏನು? 'ಸೋಮಾರಿ' ಎಂದಿರೇನು? ಅದು ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟೂ ದಿನ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೆ? ಆಶ್ಚರ್ಯ!!

ಮತ್ತೆ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾ, ನನ್ನ ಕಪಾಟನ್ನು ಶುಚಿಗೊಳಿಸುವಾಗ, ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಣ್ಣದ ಚಿತ್ರ ಕಾಣಿಸಿತು. ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡೆ. Water Color ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡು ನಾನೇ ಬಿಡಿಸಿದ 'ಅರಗಿಣಿ'ಯ ಚಿತ್ರ. ಇದನ್ನು ಬರೆದದ್ದು ಯಾವಾಗ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಅರಗಿಣಿಯ ಪಾದಗಳ ಮಧ್ಯೆ ನನ್ನ ಸಹಿ ಕಾಣಿಸಿತು; ಜೊತೆಗೆ ದಿನಾಂಕವೂ ಸಹ. ಸಹಿ ಮಾಡಿ ದಿನಾಂಕ ಬರೆದಿಡುವಷ್ಟು ಬುದ್ಧಿ ಬಲಿತಿತ್ತು ಎಂದಾಯಿತು. ದಿನಾಂಕವನ್ನು ನೋಡಿ ತಾಳೆ ಹಾಕಿದಾಗ, ನಾನು ಹತ್ತನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಸಂಗ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಬರೆದ ಚಿತ್ರ ಎಂದು ತಿಳಿಯಿತು.

ಇಷ್ಟೂ ದಿನ ನನ್ನ ಸ್ಮೃತಿಯಿಂದ ದೂರವಿದ್ದ ಒಂದಂಶವು ಈ ಚಿತ್ರ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ನೆನಪಾಗಿಹೋಯಿತು. ಅದೇನೆಂದರೆ, ನನ್ನ ಹೆಸರಿನ 'ಕನ್ನಡ ಮೊಹರನ್ನು' (Kannada Seal) ನಾನೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ; ಒಂದು ಮರದ ತುಂಡಿನಲ್ಲಿ ಕೆತ್ತನೆ ಮಾಡಿ. ಆ ಮೊಹರನ್ನು ಮೇಲಿನ ಚಿತ್ರದ ಬಲತುದಿಯಲ್ಲಿ ನಮೂದಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಇಂದು ಅದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಬೆಳೆ-ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ, ನಾನು ಅಪ್ಪಟ ಸೋಮಾರಿಯಾಗಿ, ನನ್ನ ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ಮನಸ್ಸು ಹೇಗೆ ಜಡವಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ ಎಂಬ ಅರಿವಾಯಿತು. ಹಿಂದೆಲ್ಲಾ, ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗ, ಏನಾದರೂ ಒಂದು ವಿಶೇಷವಾದದ್ದನ್ನು ಮಾಡುವ ತವಕ ನನಗೆ. ಆದರೆ ಈಗ, ಅದರ ತದ್ವಿರುದ್ಧ! ಹೀಗೇಕೆ? ನಾನು, ಮತ್ತೆ ನಾನಾಗಬೇಕು ಎಂಬ ಪ್ರಬಲವಾದ ಆಶಯ ಹೊಂದಿದ್ದೇನೆ; ಸಾಧ್ಯವಾದೀತೆ? ಕಾದು ನೋಡೋಣ.

Media Triumphs

Image from Google Archive

It was yet another day at School for me, when I had reached as usual on-time, carrying a huge bundle of books on my back and a small lunch box with water bottle in my hand. Tonnes of stuffs to a small mind and grams of food for a big stomach - controversy begins! But, wasn't too long it was proved not a usual normal day and we were Let-Off from School (hurray!!). All the way long back Home, I could only see burning tyres, shuttered down shops, taken off-the-road vehicles, police men replacing general public creating an absolute social nervousness around. I walk in the midst of these, gulping sips of water from the bottle to reach safe; on 6th December 1992.

Kar Sevaks had done a lot more than what they were expected to do in Ayodhya, they had demolished Babri Masjid. It was estimated that there were about 1,50,000 people in the 'purely' political rally that day and their 'courageous' act in Ayodhya had resulted in successful riots across the Country killing many innocent people (of both Communities) along with significant damage to public and private properties all over. It was 'said', that the organizing Leaders at place were unable to stop Kar Sevakas from performing their 'Seva'.

'I trusted them'; was all what the then Prime Minister of India P. V. Narasimha Rao had to say! Nothing much could be done by the Supreme Court, although it had assured that the disputed structure wouldn't be harmed and announced for a peaceful movement. Ten days later, on 16th December 1992, The Liberhan Commission of Inquiry was set up by the Government of India to investigate the 'act of destroying Babri Masjid'. This one-man Commission was to submit its report within three months, but it managed to embark itself as the longest running commission in the Indian history, which was granted extension 48 times before it submitted the report on 30th June 2009 following a delay of 17 years.

On 30th September 2010, it was a tough call for the Lucknow bench of Allahabad Court to deliver its verdict on the Ram Temple-Babri Masjid Title Suit. With a strong 6th Dec 1992 background, every precaution was taken to maintain law and order in the Country. Some State Governments declared the Schools and Colleges to remain closed and Special Forces were deployed in place to take the situation under control. Lucknow bench of Allahabad Court was declared no-access zone while it delivered the verdict and the High Court of Allahabad website graphed the highest visitor traffic in anticipation of the verdict.

When the verdict was actually pronounced, the pressure of the communal blood didn't record the expected hike. Though tight security and precautionary measures seemed to be the key factors, there were a lot more reasons behind. To me, the important role 'Media' had to play in this situation was as crucial as any other security steps taken by the Government; because with all the advanced Technologies in Communication, it is now possible to see Live pictures and updates from across the world right at the convenience of our fingertip.

It wasn't so easy a task for the Media covering this issue. Having picked the pulse of the people from their experiences in the past, NEWS Agencies of all forms acted aptly matured enough and did everything to educate the public of the issue and verdict. The way they sank deep in to the extent of basic English Grammar, to mention and impress upon the point that 'words used may convey different meaning given the context of the verdict' impressed me a lot. They did their possible best not to misinterpret the verdict, not to analyze the issue in a way that might hurt the sentiments of any Community and also played a key role in taking the situation of law and order under control.

If we can consider the way public and communal parties have reacted calm to the verdict on Ram Temple-Babri Masjid Title Suit as the victory of Judicature under the Constitution of India and intern consider it the success of Democracy at its best; I personally feel a majority of this credit is to be owed to the Media alone.

ದಸರಾ - 400 ಸುವರ್ಣ ವರ್ಷಗಳು

ಮೈಸೂರು ಅರಮನೆ

'ದಸರಾ' ಎಂದರೆ 'ಮೈಸೂರು' ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಪ್ರಖ್ಯಾತಿ ಪಡೆದಿದೆ ಮೈಸೂರಿನ ನವರಾತ್ರಿ ಆಚರಣೆ. ಒಂಭತ್ತು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ವಿಜೃ೦ಭಣೆಯಿಂದ ನಡೆಯುವ ದಸರಾ ಮಹೋತ್ಸವ, ವಿಜಯದಶಮಿಯ ದಿನದಂದು ಜಗತ್ಪ್ರಸಿದ್ಧ 'ಜಂಬೂ ಸವಾರಿ' ಯಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಈ ಹಬ್ಬವನ್ನು ಹಿಂದಿನ ಮೈಸೂರು ಮಹಾರಾಜ ವಂಶಸ್ಥರ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಪ್ರಕಾರವೇ ಇಂದಿಗೂ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬರಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮೈಸೂರಿನ ದಸರಾ ಸಡಗರದಲ್ಲಿ ಬರಿಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವೇ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯಾಗಲಾರದು.

ಮೈಸೂರು - ಕನ್ನಡಿಗರೆಲ್ಲರ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದುಕೊಂಡಿರುವ ಸುಂದರ ನಗರಿ. ಕರ್ನಾಟಕದ ರಾಜಧಾನಿ ಬೆಂಗಳೂರಾದರೂ, ಮೈಸೂರು ಕರ್ನಾಟಕದ 'ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ರಾಜಧಾನಿ' ಎಂದೇ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿ ಪಡೆದಿದೆ. ತನ್ನಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಕೃತಿ ಸಹಜವಾದ ಸೌಂದರ್ಯ ಹಾಗೂ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಸ್ಥಳವಸ್ತುಗಳಿಂದ ಮೈಸೂರು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಪ್ರವಾಸಿಗರನ್ನು ತನ್ನತ್ತ ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆಯುತ್ತಿದೆ. ಮೈಸೂರಿಗೆ ಭೇಟಿಕೊಟ್ಟ ಪ್ರವಾಸಿಗರು ತಮ್ಮ ಅನುಭವವನ್ನು ಜೀವಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ!

ಜಂಬೂ ಸವಾರಿ

ಮೈಸೂರಿನ ದಸರಾ ಉತ್ಸವವು ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಚಾಮುಂಡಿ ದೇವಿಯು ಮಹಿಷಾಸುರನನ್ನು ಕೊಂದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸಲ್ಪಟ್ಟರೂ ಸಹ, ಅದು ಕೇವಲ ದೈವಾರಾಧನೆಗಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತಗೊಳ್ಳದಿರುವುದು ವಿಶೇಷ. ಒಂಭತ್ತು ದಿನಗಳು ಅರಮನೆ ದರ್ಬಾರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ವಿವಿಧ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಾಕ್ರಮಗಳ ರಸದೌತಣವು ಮೈಸೂರು ದಸರಾ ಉತ್ಸವದ ವಿಶಿಷ್ಟತೆಯೂ ಹೌದು. ಈ ಉತ್ಸವದ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಆಕರ್ಷಣೆಯಾದ 'ಜಂಬೂ ಸವಾರಿ' ಯ ಚೆಂದವನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳಲು ಎರಡು ಕಣ್ಣುಗಳು ಸಾಲದು. ಕಿಕ್ಕಿರಿದು ತುಂಬಿರುವ ಜನಸ್ತೋಮದ ನಡುವೆ ಸೌಮ್ಯವಾಗಿ ಸಾಗುವ ಆನೆಗಳ 'ಗಜಗಾಂಭೀರ್ಯ'ವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಲೇಬೇಕು.

ಐತಿಹಾಸಿಕ ಮೈಸೂರು ದಸರಾ ನಾಡಹಬ್ಬದ ಆಚರಣೆಗೊಂದು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಮಹತ್ವ; 1610 ರಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭಗೊಂಡು ಇಂದಿಗೆ 400 ವರ್ಷಗಳು! ಇಂದಿಗೂ ಸಹ ಎಂದಿನಂತೆ ತನ್ನ ವೈಭವಾಚರಣೆಯಿಂದ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸೋಗಡಿನಿಂದ ಮೈಸೂರು ದಸರಾ ಉತ್ಸವವು ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಮನೆಮಾತಾಗಿದೆ. ಈ ಉತ್ಸವವು ಬರಿಯ ಆಚರಣೆಯಾಗಿ ಉಳಿಯದೆ, ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿರುವ ಕಲೆ ಹಾಗೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಬಗೆಗಿನ ಅಪಾರವಾದ ಶ್ರದ್ಧೆ, ನಂಬಿಕೆಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. ನಮ್ಮ ಐತಿಹಾಸಿಕ, ಶ್ರೀಮಂತ ಕಲಾಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಿ, ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡಿಗರಾದ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಪ್ರಶಂಸಾರ್ಹರು.

ನಿಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ದಸರಾ ಹಬ್ಬದ ಹಾರ್ದಿಕ ಶುಭಾಶಯಗಳು!

10-10-10

10:10:10 on 10-10-10 (42 min)

10th Second of the 10th minute of the 10th Hour of the 10th Day of the 10th Month of the 10th Year of this Millennium.

Once in a lifetime, we happen to come across such a UNIQUE moment! Isn't it? Let's try to catch up whats in store for the Special Day!

World Raw Food Day: (WRFD Website) It isn't new, many a times we happen to fall pray for Raw Food. Pollution in air, water, body and mind has pushed us back to Raw Food - a better way to Eat Healthy! Not bad. Now, Raw Food has managed to have its own Day of Recognition, 10th October every year, getting a kick-start from the 10th Day of the 10th Month of the year 2010. Should we eat only Raw Food on the Day? Well, that is purely left to one's discretion; no compulsion whatsoever. After all, the Cooked Food was earlier Raw!

Give it a Green Light: Yes, of course! Raw Food is mostly Green; it's Raw Food Day and definitely we got to illuminate Green. All the raw-foodists have their motto set strong to 'Give Raw Food a Green Light'! Not a bad idea at all. It would be a pleasure watching lights go Green with Dusk at 5 pm. Should we call it a Green Diwali?

The ClearWorth Tenovus 10/10/10: (www.run101010.co.uk) An event where people are going to run or walk a 10 Km long track on 10-10-10. Running a marathon along with family and friends - it's going to be a lot more fun, right? If a similar event was organized in Bengaluru, I would have flagged the marathon off to a blazing start.

Celebrations Everywhere: Out of curiosity, I did a Google Search for 10-10-10 and found that many young couples have planned and are excited to tie knots on this very Special Day! Some have plans to celebrate their wedding anniversaries and a few more their Birthdays. Overall, lot many things are going to happen across the Globe, on the personal front of many.

Binary Day 10\10\10: "On the 10 of October 2010 it is Binary day. So lets all celebrate and have some fun!!!" - If you are on Facebook, be a part of the Binary Day 10\10\10.

Me: As usual, am planning to welcome a lazy Sunday; with hopes to see the Sun for a while at least (its been quite some time he peeped out of the cloudy mask here in Bengaluru). Though it would be quite early to wake up, the Alarm is already set a while ahead of the unique moment 10:10:10 on 10-10-10 (whether my Alarm succeeds in disrupting my sleep on a Sunday is totally a different matter altogether). It took almost 42 minutes for me to design the above picture (binary of 101010 is 42).

So, then; Whats your plan for the Day?

Blogger ನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಅಂತರ್ಜಾಲ (internet) ದಲ್ಲಿ ನಾವು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ (English) ಅನ್ನು ಸಂವಹನ ಭಾಷೆ (communicating language) ಯಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತೇವೆ. ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ, ನಮ್ಮ ಮಾತೃಭಾಷೆ (mother tongue) ಯಲ್ಲಿರುವ ಅಂತರ್ಜಾಲ ತಾಣ (website) ವನ್ನು ನೋಡಿಬಿಟ್ಟೆವೆಂದರೆ - ವಾಹ್! ಅದರ ಖುಷಿಯೇ ಬೇರೆ!! ಅಲ್ಲವೇ?

ಹೀಗೆ, ಬ್ಲಾಗರ್ (Blogger) ನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮಾತೃಭಾಷೆಯನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುವ ಅದೆಷ್ಟೋ ಕನ್ನಡಿಗರು ಸಿಗದೇ ಇರಲು ಕಷ್ಟಸಾಧ್ಯವೇ ಸರಿ! ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಯಾದ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡವೂ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದರೆ, ನಾವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಭಾರತೀಯರಾಗಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ಕನ್ನಡಿಗರಾಗಿ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡಬೇಕು. ಬರಿಯ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಟ್ಟುಕೊಂಡರೆ ಸಾಲದೇನೋ ಅನಿಸುತ್ತದಲ್ಲವೇ? ಹಾಗಾದರೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕು? ನಾವೂ ಸಹ ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಬಳಸಲು ಮುಂದಾಗಬಾರದೇಕೆ? ಇದು, ನಾವು ನಮ್ಮ ಭಾಷೆಗೆ ತೋರುವ ಗೌರವ ಹಾಗೂ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ನೀಡಬಹುದಾದ ಕೊಡುಗೆಯಲ್ಲವೆ??

ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಧಾನ್ಯತೆ ನೀಡುವಲ್ಲಿ Blogger ಕೊಡ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿದ್ದು; ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಸ್ವಾಗತಾರ್ಹ ಬೆಳವಣಿಗೆ. Blogger ನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬರೆಯುವುದು ಅತ್ಯಂತ ಸುಲಭ; ಹೇಗೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳೋಣ:

ಹಂತ-1:

ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ನಾವು Blogger ನಲ್ಲಿ Transliteration ಆಯ್ಕೆಯನ್ನು ಸಕ್ರಿಯಗೊಳಿಸಬೇಕು. ನಮ್ಮ Blogger Dashboard ನಿಂದ Settings => Basic ಗೆ ಹೋದರೆ, ಆ ಪುಟದಲ್ಲಿ ಕೊನೇಯ ಆಯ್ಕೆ 'Enable transliterate?' ಎಂದಿರುತ್ತದೆ. ಮೂಲತಃ ಈ ಆಯ್ಕೆಯು ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿರದೆ 'Disable' ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ನಾವು ಇದನ್ನು 'Enable' ಮಾಡಿ, 'Kannada - ಕನ್ನಡ' ಭಾಷೆಯನ್ನು ಆಯ್ದಕೊಂಡ ಮೇಲೆ 'Save Settings' ಗುಂಡಿಯನ್ನು ಒತ್ತಬೇಕು. ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದಾಗ, ನಮ್ಮ Blogger ನಲ್ಲಿ 'Kannada Transliteration' ಸಕ್ರಿಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಹಂತ-2:

ಹಂತ-1 ರಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿದಂತೆ ನಾವು ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ ಆಯ್ಕೆಯನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಿದ ನಂತರ, ಹೊಸದೊಂದು ಲೇಖನ Blogger ನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವಾಗ 'Kannada Transliteration' ಕಿರುಗುಂಡಿಯು ಕಾಣಿಸಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಹಂತ-1 ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದು.

ಹಂತ-3:

ಲೇಖನ ಬರೆಯುವ ಮೊದಲು, 'Kannada Transliterate' (ಅ) ಗುಂಡಿಯನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ಒತ್ತಬೇಕು. ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದಾಗ, ಅದು ಚಾಲನೆ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಚಾಲನೆಯಲ್ಲಿರುವಾಗ 'Kannada Transliterate' ಗುಂಡಿಯು ತಿಳಿ-ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಚೌಕಾಕಾರವನ್ನು ಹಿಂಬದಿಯಲ್ಲಿ ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ (ಮೇಲಿನ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಿ). ಲೇಖನದ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ English ಬಳಸಬೇಕಾದರೆ, ಕನ್ನಡ ಕಿರುಗುಂಡಿಯನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ಒತ್ತಿ ಸ್ಥಗಿತಗೊಳಿಸಬಹುದು. Google Transliterate ಬಳಸಿ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯಲು ಈ ಲೇಖನ ಓದಿ.

ಇತರೆ ಭಾಷೆಗಳು:

Blogger ನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಇತರೆ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳಾದ ಹಿಂದಿ, ಮಲಯಾಳಂ, ತಮಿಳು ಮತ್ತು ತೆಲುಗು ಭಾಷೆಗಳು ಲಭ್ಯವಿವೆ. ಅನುಕೂಲಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ, ಭಾಷಾಜ್ಞಾನ ಇದ್ದಲ್ಲಿ ಈ ಇನ್ನಿತರೆ ಭಾಷೆಗಳನ್ನೂ ಸಹ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.

ಇವುಗಳಲ್ಲದೆ, Blogger ನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಬಳಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನೇನಾದರೂ ಸಂಶಯಗಳಿದ್ದಲ್ಲಿ ದಯಮಾಡಿ ತಿಳಿಸಿ. ನನಗೆ ತಿಳಿಯದಿದ್ದರೂ ಸಹ, ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಚರ್ಚಿಸಿ ಸೂಕ್ತ ಉತ್ತರವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸೋಣ. ಮತ್ತೇಕೆ ತಡ? ಇಂದೇ ನಿಮ್ಮ Blogger ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕನ್ನಡ ಲೇಖನ ಬರೆಯಿರಿ.

ಎಲ್ಲಾದರು ಇರು, ಎಂತಾದರು ಇರು; ಎಂದೆಂದಿಗೂ ನೀ ಕನ್ನಡವಾಗಿರು. ಜೈ ಕರ್ನಾಟಕ ಮಾತೆ!

Why Blame Women?

Have you ever heard of Men who marry another woman, for their 'wives being incapable' of giving birth to a 'Baby Boy'? If not, lucky you! I always wonder why on this Planet Earth, people crave so much for a 'Baby Boy'? May be they think their Gene is (in)valuable and only Mr. Boy can actually Drop it down the generation lane!!

Even in my family, I was born following two elder sisters and "If at all you were not born boy, I might have had a tough time with in-laws" said Mom once. Today, I still do not find any valid reasons, to substantiate the necessity of a baby being born boy than a girl. Both of them, either a boy or a girl, at the end of the day are Human Beings; also, they both have every equal right to be born and make a living.

According to Cytology, all (normal) human beings have 23 pairs of chromosomes (totally 46 chromosomes); out of which 22 pairs are autosomes and only 1 pair is sex chromosomes. These sex chromosomes are basically responsible in determining the Sex of an individual. A normal individual with 'XX' sex chromosomes is a Female and one with 'XY' sex chromosomes is a Male. During fertilization, a zygote (baby) is formed by one sex chromosome each from male (father) and female (mother). If both male and female contributes 'X', then the zygote is 'XX' (female); If male contributes 'Y' and female (can only) contribute 'X', the zygote is 'XY' (male). This is the 'XY Sex-Determination System' of human beings in a nutshell.

Biologically speaking, the crucial part of sex determination is played by the Y-Chromosome or in other words (normal) sex determination is solely dependent on male (father) alone. Although the process of sex determination is highly unpredictable and is a mere chance factor, it is crystal clear that female (mother) cease to share the responsibility in determining the sex of a normal zygote (baby).

For no reason and no fault of theirs, Women are being made responsible for the birth of a baby girl and are subjective victims of inhumane social torture from ages now. But, being truly responsible, Men have been safely enjoying a comfortable position in the family and society. It isn't forgotten that 'ours is a male-dominant society'; though male-dominance itself is a highly questionable debate, it definitely otherwise shouldn't authorize to 'torture women'.

With all the physiological pleasure and pressure of the 9-month long pregnancy, Women also are ably taking the curse and tolerating the social harassment in Silence. Isn't it now necessary to brand Men (with a red-hot iron) to be responsible for the sex of the baby born; and from the bottom of the heart say to Women 'Hats Off' & end her sufferings??

ಬಾಪು, ನಿಮಗಿದೋ ಕಲಾ-ನಮನ

My 'Artistic Salute' to BAPU

02-10-2010, ಮೋಹನ್ದಾಸ್ ಕರಮ್ಚಂದ್ ಗಾಂಧಿ ಯವರ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬ - ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪಾಲಿಗೆ 'ಗಾಂಧಿ ಜಯಂತಿ'. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯಬೇಕೆಂದರೆ ಬಹುಶಃ ವಿಶೇಷವಾದಂಥಹ ಅರ್ಹತೆ ಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಮಹಾನ್ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟು ಹೇಳಿದರೂ ಸಾಲದು! ಆದ್ದರಿಂದ, ಅಂತಹ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಕೈಹಾಕದೆ, ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರದ್ಧೆ-ತನ್ಮಯತೆಯಿಂದ (ಮೇಲೆ ಕಾಣಿಸಿದ) ಅವರದೊಂದು ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದೇನೆ; ತನ್ಮೂಲಕ ಮಹಾನ್ ಚೇತನಕ್ಕೊಂದು ವಿನಯಪೂರ್ವಕ 'ಕಲಾ-ನಮನ' ಅರ್ಪಿಸಲಿಚ್ಚಿಸುತ್ತೇನೆ..

I would like to extend my Sincere Thanks to all those who are actually responsible in making me draw (after a pause of more than two decades) the above picture of Mahatma Gandhiji. There are no words, that could express my gratitude towards all your unbiased encouragement through Comments for the post ನಾಟ್ಯ ಗಣಪತಿ. Thank you so much, everybody!

Madras Eye in Bengaluru

Conjunctivitis (Madras Eye)

If your eyes are itching a bit more than usual or if your eyes have turned a bit more red than usual or if there is more watery discharge from your eyes than usual or if your eyes look a little more swollen than usual - get alert; Madras Eye is now in Bengaluru!

Lately in the City, I have seen a few of them amongst the general public having typical signs of Madras Eye infection - redness, itchy & swollen eyes with quite a bit of discharge. A friend of mine has also managed to pick the infection from sources unknown and recovered.

Conjunctivitis, commonly called as 'Madras Eye' or 'Bangladesh Eye' or 'Pink Eye' or 'Red Eye' is actually an acute inflammatory condition of the thin outermost layer of the eye, involving the inner surface of the eyelids too. Causes being Viral, Bacterial and Allergic, Conjunctivitis is said to be milder with Bacterial origin - which seems to be prevalent in Bengaluru since the infection seems to be not so severe.

Infection spreads by air and by coming in direct contact with the discharge from an infected eye. If bound to travel in public transport vehicles, you never know in which corner the infection exists. Best way to avoid picking infection is to wash hands often and keep a fair distance away from an already infected eye. With symptoms of Conjunctivitis, do make some time to get an immediate appointment and visit your Family Physician without fail.

Belladonna, a Homeopathy Medicine, when taken 4 pills a day for 3 days is said to develop an immune response sufficient to protect us from getting infected. Belladonna (200 Potency, 30 size Globules) is available in HomeoWorld (Sampige Road, Malleshwaram, 100 meters ahead of Mantri Square towards your right) and 2 Drams pills would be sufficient for say a family of 5 members. Euphrasia (30 Potency, 30 size Globules) is said to be the treatment for Madras Eye in Homeopathy - consulting a Homeopath is, however, highly recommended.

Prevention is always better than Cure. Eyes are the most beautiful part of a Girl's face; Boys do need them to see the beauty! So, beware and protect your valuable Eyes; no matter you donate them or not, later.

ಮನಸ್ಸಿನ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿ..

"ಇವತ್ತು ಯಾಕೋ ಮನಸ್ಸೇ ಸರಿಯಿಲ್ಲ.."
"ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತುಂಬಾ ಬೇಜಾರಾಗಿದೆ.."
"ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡಿದ್ರೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ.."
"ನೋವನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಹತ್ತಿರ ಹೇಳಿಕೊಂಡ್ರೆ ಮನಸ್ಸು ಹಗುರಾಗುತ್ತೆ.."

ಮೇಲಿನ ವಾಕ್ಯಗಳು ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲು ನಮ್ಮಿಂದ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ, ಅಲ್ಲವೇ? ಮನಸ್ಸು.. ಮನಸ್ಸು.. ಮನಸ್ಸು.. ನಮ್ಮ ಸುಪ್ತ ಭಾವನೆಗಳನೆಲ್ಲಾ ತನ್ನೊಳಗೆ ಅಡಗಿಸಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವ, ಅತ್ಯಂತ ಶಕ್ತಿಶಾಲಿ ಈ ಮನಸ್ಸು. ಆದರೆ, 'ಮನಸ್ಸು' - ಇದು ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಇರುವುದಾದರೂ ಎಲ್ಲಿ? ಮನಸ್ಸಿಗೊಂದು ಅಸ್ತಿತ್ವ ನಿಜವಾಗಲೂ ಇದೆಯೇ??

ಭಾವುಕರಾಗಿ ನಾವು (ಮನಸಾರೆ?) ಮಾತನಾಡುವಾಗ, ಬಹುತೇಕ ನಮ್ಮ ಕೈಗಳು ನಮಗರಿವಿಲ್ಲದೆಯೇ ಹೃದಯದ ಮೇಲಿರುತ್ತವೆ. ಹಾಗಾದರೆ, ಮನಸ್ಸು ಎದೆಯ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿದೆಯೇ? ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ನಮ್ಮ ಎದೆಯ ಭಾಗದಲ್ಲಿರುವುದು ಎರಡು ಪ್ರಮುಖ ಅಂಗಗಳು; ಅವುಗಳೆಂದರೆ  - ಹೃದಯ (Heart) ಮತ್ತು ಪುಪ್ಪುಸ (Lungs). ಹೃದಯವು ರಕ್ತಸಂಚಲನ ಮಾಡಿದರೆ, ಪುಪ್ಪುಸವು ಉಸಿರಾಟದಲ್ಲಿ ಮಹತ್ವದ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾದರೆ, ಇವುಗಳಿಗೆ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವ ಅಥವಾ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲ; ಅಂದ ಮೇಲೆ ಮನಸ್ಸು ಹೃದಯದಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೆಲ್ಲಿ ಇದ್ದೀತು?

"ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಯಾವ ಅಂಶವು ಆತನಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಪಂಚಿಕ ಅರಿವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ, ಲೌಕಿಕ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಗಮನಕ್ಕೆ ತರುತ್ತಾ, ಅವನಿಗೆ ಆಲೋಚನಾಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟು, ಪ್ರಜ್ಞಾ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಚಿಂತಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸಹಾಯಕವಾಗುತ್ತದೆಯೋ, ಅದನ್ನು ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ 'ಮನಸ್ಸು' ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ" - ಇದು English ನಿಂದ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ನೇರ ಅನುವಾದ ಮಾಡಿರುವ 'ಮನಸ್ಸಿನ' ಅರ್ಥ.

ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ನಿರೂಪಿತಗೊಂಡ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ನೀಡುವಲ್ಲಿ ಇಂದಿಗೂ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಸಹಮತ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸು 'ಆರನೇ ಇಂದ್ರಿಯ', 'ಹನ್ನೊಂದನೇ ಇಂದ್ರಿಯ' ಎಂಬುದಾಗಿ ವಿವಿಧ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ತರ್ಕಕ್ಕೆ ನಿಲುಕುವಂತೆ ವಿವರಣೆ ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಮನುಷ್ಯನ ಶಿರಸ್ಸಿನಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭಗೊಂಡು ಪಾದದವರೆವಿಗೂ ದೇಹರಚನಾ ವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಮನಸ್ಸಿನ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವಿಲ್ಲ. ಅಂದ ಮೇಲೆ, ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಭೌತಿಕ ಅಸ್ತಿತ್ವ (physical existence) ನಮ್ಮ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.

"ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಕಾಣಸಿಗದೆ, ಕೇವಲ ಅವನು ನಡೆಸಿದನೆಂದು ಹೇಳಲಾಗುವ ಪವಾಡಗಳಿಂದ ನಂಬಲಾಗದ ಕಾರಣ - 'ದೇವರ' ಅಸ್ತಿತ್ವವು ಇಂದಿಗೂ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ" ಎನ್ನುವ ನಾಸ್ತಿಕರ ವಾದವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡು ಹೇಳುವುದಾದರೆ, "ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಕಾಣಸಿಗದೆ, ದೇಹರಚನಾ ವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖವಿರದೆ, ಕೇವಲ ಅದು ನಮ್ಮೊಳಗೆ ನಡೆಸುವ ದ್ವಂದ್ವ-ಪವಾಡಗಳಿಂದ ನಂಬಲಾಗದ ಕಾರಣ - 'ಮನಸ್ಸು', ಇದರ ಅಸ್ತಿತ್ವವು ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ" ಎಂದಾಗುತ್ತದಲ್ಲವೆ?!

ಪ್ರಖ್ಯಾತ ಮನಃಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞರಾದ ಡಾ. ಮೀನಗುಂಡಿ ಸುಬ್ರಮಣ್ಯ ರವರು ಅವರ ಪ್ರಸಿದ್ಧ 'ಮಾನಸಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಮನಸ್ಸು ಇಲ್ಲದ ಮಾರ್ಗ' ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಾದ ನಾವು ಆಗಿಂದಾಗ್ಯೆ 'ಮನಸ್ಸು' ಎಂದು ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ತಾರ್ಕಿಕವಾಗಿ 'ನಾನು' ಎಂದಾಗಬೇಕು ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಂದರೆ, ದೇಹದಲ್ಲಿರುವ 'ಮೆದುಳು' ಎಂಬ ಅಂಗವನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡು ನಾವು ಮಾಡುವ ನಿರಂತರ ಚಿಂತನೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣ ಸ್ವತಃ 'ನಾವೆಯೇ' ಹೊರೆತು ಅಸ್ತಿತ್ವ ಹೊಂದಿರದ 'ಮನಸ್ಸು' ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದು - ಈ ತಾತ್ವಿಕ ವಿವರಣೆಯು ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ಸರಿಯೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಸೋಜಿಗದ ವಿಷಯವೆಂದರೆ, ದೇಹದಲ್ಲಿ ಇರದ 'ಮನಸ್ಸು' ನಮ್ಮ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಅಂಗಾಂಗಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆಯೇ ಇಡಿಯಾಗಿ ಸಾಧಿಸಿರುವ ಹಿಡಿತವು ಅಚ್ಚರಿಯೆನಿಸದೆ ಇರಲಾರದು.

"ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಮನಸಾರೆ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ.."
"ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ತುಂಬೆಲ್ಲಾ ನೀವೇ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದೀರಿ.."
"ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಎಂದೆಂದಿಗೂ ನಿಮ್ಮದೇ.."
ಕೆಲವರು ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ಹೇಳುವುದುಂಟು. ಆದರೆ, ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಇರದ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಇತರರಿಗೆ ನೀಡುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ ಎಂಬುದೇ ನನ್ನೆದುರಿಗಿರುವ ಬಹು ದೊಡ್ಡ ಸವಾಲು.

'ಮನಸ್ಸಿನ' ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿ ಹೊರಟ ನನಗೆ ಕೊನೆಗೆ ದೊರೆತದ್ದು ಬರಿಯ 'ಶೂನ್ಯ'ವೆ ಹೊರೆತು ಅನ್ಯವಲ್ಲ!!

Cattle Slaughter Ban Bill

Animal Slaughter (Picture © Gopal Agarwal)

Couple of days ago, I attended a Seminar in NIANP (National Institute of Animal Nutrition and Physiology) Campus at Adugodi, Bengaluru. Though the core subject was Animal Nutrition itself, there was no such constraints to our discussion at Tea-Break - so was the debate on The Karnataka Prevention of Slaughter and Preservation of Cattle Bill, 2010; which was passed in the Karnataka Assembly early this year. It was indeed a long break than usual, since the Slaughter Ban Bill came to debate. Although we happen to share tonnes about the issue, the final message for the day was (as put by one of the Scientists there) - "It definitely will lead to lot of Social Problems"!

BJP Government views: Honorable Chief Minister of Karnataka, B S Yeddyurappa, defending the Bill said "It was aimed at protecting cows and preserve cattle in Karnataka. A number of States in the Country including Gujarat, Chhatisgarh, Madhya Pradesh, and Jammu & Kashmir, already had similar legislation". One of the BJP Leader said "There will be severe shortage of milk in Karnataka if the current rate of cow slaughter continued".

Opposition Party views: Opposition Leader Mr. Siddaramaiah termed the Bill as "draconian", "anti-secular" and "unconstitutional". He continued "Laborers in industries such as shoes, leather, belts, nail polish, films, buttons and other beef products would lose their jobs" and added "such a bill can be enacted only in Hitler's regime". JDS said "It is an anti-democratic move and Yeddyurappa Government is worse than the regime of Stalin" and branded BJP Government "communal".

Animal Activist views: "This is a welcome move by the BJP Government" said an unidentified animal activist. "Enforcing strict laws including both penalty and imprisonment, helps to keep a check on violators. Offence being made non-bailable will definitely make a difference and reduces the suffering of dumb animals", the person thinks.

Hinduism views: "It was great humiliation and embarrassment when our Sacred animal - Cow was slaughtered in inhumane ways. I wonder how people are ignorant about the medicinal benefits of Cow urine, which have been proved by research. All the byproducts of Cow; from milk to dung are considered holy. The Bill has brought a smile on thousands of faces".

Islamic views: Leaders in Congress, who are Muslims, expressed their concern - "Bill would create hatred among different Communities and would lead to a deterioration in law and order situation". "Beef, makes the bulk of our food habits. Completely banning the slaughter of Cattle and sale of Beef in Karnataka has hurt the sentiments of a Community who are also a majority in the State" they felt.

Entrepreneurs views: "There are a huge number of Customers who prefer eating beef. We can see the unhappiness in their faces when said no beef cuisines will available at the Restaurant following the cattle slaughter ban bill. This might also affect our Business adversely".

Firstly, I do not figure out the logic behind replacing present 'The Karnataka Prevention of Cow Slaughter and Cattle Preservation Act, 1964' with the proposed 'The Karnataka Prevention of Slaughter and Preservation of Cattle Bill, 2010'. It indeed is 'unacceptable' when one's eating habits are being strictly monitored under 'Law'.

Nature, intends to maintain an equilibrium amongst various species of animals through its Food Chain. In the process, Man (basically an animal) consuming Cattle (an animal too) looks like a mere part of the complex Food Chain existing in the Environment. All these Cultures, Rituals and Traditions are man-made. How fair is it to germinate the seed of 'Hatred' within ourselves on the grounds of our own creations?

Personally I feel, when a Hindu can maintain a cordial relationship with a Muslim irrespective of the fact that Cattle is sacred to himself and a source of food for the other, ample chances can be anticipated for a peaceful living. Unless we have the capability to accept, respect and let exist the diversity in Religion, Culture and Tradition - considering humans 'the highest mature form of life on earth' can easily be abandoned.

Let alone everything else aside; India being third highest in the population of Muslims (following Indonesia and Pakistan), how fair is it on our part to make such Bill a Legislation? It would not be a surprise, if the next Government chips in to say "Keeping in mind the amount of deforestation that is taking place, there is a need to seriously conserve our available natural plant resources. It can easily be achieved by making non-vegetarian a forced food habit". Well, any damn thing can be passed in the Assembly and all it takes is just a matter of few 'Crores'; ours is, anyway, a democratic Country!

Thimmi (ತಿಮ್ಮಿ)

Thimmi (ತಿಮ್ಮಿ)

She never was just 'that'!
Better to humans, in Character;
Superior to civilised, in Common Sense;
Similar to siblings, in Love;
On par to pals, in Friendship;
Exceptional to dogs, in Affection;
Equal to Angels, in Heaven;
Sigh.. yes, Thimmi is now 'dead'.

Just can't believe that she is no more.. never can I, in this lifetime! And, it was indeed a shocking news to almost every staff at Office. "It wasn't the age to die", we felt; and neither was she ill. She was at her normal health, had given birth to four lovely puppies, fortnight and a week ago. None of her puppies stayed with her for more than a month; people used to take them away, knowing the character of Thimmi! Finally she had left her kids herself, forever, before anyone could separate them from her.

"If you happen to believe someone in Office, it was Thimmi alone" - not too long since I said this to one of my superiors at work. There was an 'unknown' force binding us together, since our first meet when I resumed Office 3 years ago. Be it late at night or early in the morning; no matter I rode bike or drove my car in, she could easily pick the glimpse of me every single time - she was the only one who knew me well, than anyone else at work.

One evening, when I was at Office, my parents, sister and brother-in-law visited me. As soon as the car stopped in front of the Office (though I was not in the car and my brother-in-law was driving), Thimmi ran to my car wagging her tail with love and affection to everyone getting down, as though they were known to her since ages. She did what I should have done; how best can anyone welcome Guests?

She was the most disciplined in Office; never crossed the door to enter any of the rooms. Instead, she would wait with patience at the door, until someone attended her. Thimmi also was very sincere; tough to trespassers at night, am sure our watchman finds it hard at night without her around, anymore.

Often she visited me at lunch and since she whelped, we had lunch together almost everyday. Not a single day Thimmi snatched food from me, but used to politely wait for me to offer her some. Last time we met and had food together was on 04th September 2010; Mom had packed me 4 chapatis for lunch, we had two each - I never knew it would be the last time. Wonder if she very well knew that I was deputed for Training from 06th September and could not again get a chance to dine together!!

When I report back to Office on 22nd, guess it would be the toughest part in my Career - "How could I ever imagine that place without Thimmi?" is one question I don't find answer to. Thimmi definitely had found herself a very special place in my life, which remains reserved only for her, forever. Though she has managed to make a move out of this 'world', Thimmi always lives and can never get out off my 'heart'.. Never!

Oh almighty God, please let her Soul rest in permanent Peace.

ನಾಟ್ಯ ಗಣಪತಿ

ನಾಟ್ಯ ಗಣಪತಿ - Drawn by Me @ VI Grade

ಮೇಲಿನದು, ನಾನು ಆರನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಓದುವಾಗ ಬರೆದ ವಿನಾಯಕನ ಚಿತ್ರ - "ನಾಟ್ಯ ಗಣಪತಿ". ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವುದು ಎಂದರೆ ಪಂಚಪ್ರಾಣ ನನಗೆ. ಚೆಂದದೊಂದು ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಿ, ಅಕ್ಕನಿಗೆ ತೋರಿಸಿ, ಅವಳಿಂದ "ಸೈ" ಎನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಒಂದು ಸಾಧನೆ!! ಅನೇಕ ಚಿತ್ರ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಭಾಗವಹಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಅಕ್ಕನೇ ಸ್ಪೂರ್ತಿ. ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮಂದಿರ ಪ್ರೇರಣೆ ಬೇರೆ, ಬಹುಮಾನಗಳನ್ನು ಪಡೆದದ್ದೂ ಉಂಟು!

ಆದರೆ, ಈಗೆಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ ಆ ಪುಟ್ಟ ಕಲೆಗಾರ? ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವ ಹಂಬಲ ಆತನಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲವೇಕೆ? ದಿನಗಳು ಕಳೆದಂತೆಲ್ಲಾ ನಾನು ಏಕಿಷ್ಟು ಬದಲಾಗಿಹೊಗಿದ್ದೇನೆ? ನಿಜವಾಗಿ ಹೌದೋ; ಇಲ್ಲವೋ.. ಆದರೆ, ನನಗಂತೂ ಹಾಗೆಯೇ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಈ ಪ್ರಾಪಂಚಿಕ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿ, ನಿಜವಾದ ನನ್ನನ್ನು ನಾನೇ ನನ್ನೊಳಗೆ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ನಮಾಧಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೇನೋ? ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ ಹುಚ್ಚು ಸ್ಪರ್ಧೆಗಿಳಿದು, ನನ್ನದಲ್ಲದ ಬದುಕನ್ನು ಬದುಕುತ್ತಿರುವುದು ಸಮಂಜಸವೇ? ಕಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಹೀಗಾಗಬಾರದು; ನಾವು, ನಾವಾಗಿಯೇ ಇದ್ದರೆ ಚೆನ್ನ - ಅಲ್ಲವೇ?

ಅ(ಪ)ಘಾತ

ದೇವರ ಆಟ.. ಬಲ್ಲವರಾರು..?
ಆತನ ಇದಿರು.. ನಿಲ್ಲುವರಾರು..?
ಕೇಳದೆ ಸುಖವಾ ಕೊಡುವ.. ಹೇಳದೆ ದುಃಖವ ತರುವ..
ತನ್ನ ಮನದಂತೆ ಕುಣಿಸಿ ಆಡುವ..

ಆರೋಗ್ಯ ಕವಚ - 108 (ಛಾಯಾಚಿತ್ರದ ಹಕ್ಕು - ಶ್ರೀ ರಾಜೇಶ್ ಡಾಂಗಿ)

ಈ ಜೀವನವೇ ಹೀಗೆ, ವಿಸ್ಮಯ-ವಿಚಿತ್ರ!!

07-09-2010, ಕೊನೇಯ ಶ್ರಾವಣ ಶನಿವಾರ. ಸುತ್ತಲಿನ ಪರಿಸರ ಹಾಗೂ ಮಾನವರಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತಲಿದ್ದ ವಿಚಿತ್ರಗಳ ವ್ಯೂಹದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿ, ಹೊರಬರಲು ದಿಕ್ಕೇ ತೋಚದೆ ಕಂಗಾಲಾಗಿದ್ದೆ. ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕವಿದಿದ್ದ ಕಾರ್ಮೋಡಗಳನ್ನು ಚದುರಿಸಲು ಬರವಣಿಗೆಯ ಅಸ್ತ್ರವನ್ನು ಬಳಸದೆ ಅನ್ಯ ಮಾರ್ಗವಿರಲಿಲ್ಲ; ಅದಕ್ಕೊಂದು ಮೊನಚಾದ 'ಶೀರ್ಷಿಕೆ', ಪ್ರಭಾವೀ 'ಛಾಯಾಚಿತ್ರ'ವನ್ನು ಆಯ್ದುಕೊಂಡೆ. ನನ್ನ ಆ ಬರವಣಿಗೆ ಬಿತ್ತರಗೊಂಡಿದ್ದರೆ, ಬಹುಶಃ ಪ್ರಮಾದವಾಗಿಹೊಗುತ್ತಿತ್ತೇನೂ.. ದೈವವಶಾತ್, ನನಗೆ ಬಂದ ದೂರವಾಣಿ ಕರೆಯೊಂದು ಅದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿತ್ತು.

ನನಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದವರು ಆಘಾತಕಾರಿ ಅಪಘಾತದ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ತಿಳಿಸಿದರು. ನಮ್ಮ ಪರಿಚಯಸ್ಥರೊಬ್ಬರಿಗೆ ಅಂದು ಸಂಜೆ ನಡೆದುಹೋದ ಆಕಸ್ಮಿಕ ಅಪಘಾತದಲ್ಲಿ ಕಾಲು ಊನವಾಗಿತ್ತು; "ಜೀವ ಉಳಿದದ್ದೇನೆ ಇದ್ದರೂ.. ಅವರ ಅದೃಷ್ಟವೇ ಸರಿ!" ಎಂಬಂತಿತ್ತು ಆ ಮಾತಿನ ಧಾಟಿ. ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಇಷ್ಟು ಮಾತುಗಳ ವಿನಿಮಯವಾಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ 'ಆರೋಗ್ಯ ಕವಚ -108' ವಾಹನವು ಅಪಘಾತಕ್ಕೀಡಾದ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ತುರ್ತು ಚಿಕಿತ್ಸೆಗಾಗಿ ಹತ್ತಿರದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸಾಗಿಸಿತ್ತು. ಜೀವಕ್ಕೇನೂ ಅಪಾಯವಿರಲ್ಲಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಕಾಲೊಂದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಮುರಿದಿದ್ದರಿಂದ ಇನ್ನು 2-3 ತಿಂಗಳ ಚಿಕಿತ್ಸೆ-ವಿಶ್ರಾಂತಿಯ ಅಗತ್ಯವಿತ್ತು.

ವಿಧಿಯೇಕೆ ಇಷ್ಟು ಕ್ರೂರ? ತುಸು ಕರುಣೆಯಾದರೂ ಬೇಡವೇ ಅದಕ್ಕೆ? ತಾನಾಯಿತು, ತನ್ನ ಕೆಲಸವಾಯಿತು ಎಂಬಂತಿದ್ದವರ ಮೇಲೇಕೆ ಇಂಥಹ ಮುನಿಸು? ತನ್ನ ಚಿಂತನೆಯಲ್ಲಿ, ತನಗೆ ಸರಿಯೆನಿಸಿದಂತೆ ನಡೆದುಕೊಂಡದ್ದೇ ತಪ್ಪಾಗಿ ಹೋಯಿತೆ? ಸ್ವಾರ್ಥವನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಿ, ಇತರರ ಒಳಿತಿಗಾಗಿ ಮೀಸಲಿಟ್ಟಂಥಹ ಬದುಕು ಅರ್ಥ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿತೆ? ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಬದುಕಿ-ಬಾಳಬೇಕು ಎಂಬುದೇ ಅನೈತಿಕವೆ? ಹಾಗಾದರೆ, ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ-ಸಾರ್ಥಕ ಜೀವನ ನಡೆಸುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?

ಇಷ್ಟಿದ್ದರೂ, ಅಪಘಾತ ಸಂಭವಿಸಿದ್ದು 'ಕಡೆಯ ಶ್ರಾವಣ ಶನಿವಾರ'ದಂದು; ನಡೆದದ್ದು ಊರ ದೇವಾಲಯದ ಪ್ರಾಂಗಣದಲ್ಲಿ! ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ಈ ಅಪಘಾತವು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಕಾಣಿಸದ, ನಮ್ಮ ಅರಿವಿಗೆ ಬಾರದ, ಸತ್ಯದ ತರ್ಕವೊಂದನ್ನು ತನ್ನೊಳಗೆ ಅಡಗಿಸಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದೆಯೆ? ತನ್ಮೂಲಕ ಮಾನವರ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯತೆಯ ಅರ್ಥವನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳೆದಿದೆಯೆ? ಇದು, ಮಾನವರಾದ ನಾವು ಸತ್ಯವೆಂದು ಭಾವಿಸಿಕೊಂಡದ್ದನ್ನು ಮಿಥ್ಯವೆಂದು ತಿಳಿಸಿಕೊಡುವ ದೇವರ ಲೀಲೆಯೇ? ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ, ಸಾಮಾನ್ಯ ಮಾನವರಾದ ನಮಗೆ ಸರಿಯೆನಿಸುವುದು ಭಗವಂತನಲ್ಲಿ ತಪ್ಪೇ?

ದಿನಗಳು ಕಳೆದಂತೆಲ್ಲಾ ಜೀವನವು ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಒಗಟಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ; ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ ಪಯಣವೆಂಬಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮ ಸೃಜನಶೀಲ ತರ್ಕಕ್ಕೆ ನಿಲುಕದ ಬದುಕನ್ನು ಬಾಳಬೇಕಾದದ್ದು ನಮ್ಮ ಜನ್ಮಸಿದ್ಧ ಹಕ್ಕೋ ಅಥವಾ ಅನಿವಾರ್ಯ ಶಿಕ್ಷೆಯೋ; ವರವೋ ಅಥವಾ ಶಾಪವೋ ತಿಳಿಯಲು ವಿಫಲನಾಗಿದ್ದೇನೆ.

Dr. SRK

Dr. Sarvepalli Radhakrishnan

A couple of days ago, morning, we had one of our higher authorities calling us to inform that a retired IAS Officer (I defer to reveal his personal identity here) will be visiting us mid-day. Said that, it was our responsibility to make all necessary arrangements for his visit. This was nothing new to us, being put to work in a place considered an 'icon' in the Government Department.

Privileged of being in constant touch with our honorable Commissioner, we have enough experience to judge on how an IAS Officer's mentality would be. Adding to it, he was retired, made us to give a second thought at everything around.

He did arrive, on time! I wonder how he had planned his travel to reach us on time irrespective of the congested City traffic (bulk of the credit goes to his driver too). He was such a simple 'old' man, very calm and lived every single moment of his life with lots of patience - I happen to realize it at the very first sight. He did receive all the hospitality and comforts, along with greater satisfaction (as he puts it himself) of being provided with what he came expecting to us. His brief visit ended with few minutes left to a couple of meaningful hours. All his words said to us were invaluable, the way he encouraged we youngsters was simply sensational.

In a short period of time, he successfully imbibed some of his eminent characters within us. Before he left, said "I, actually wanted to visit you as an enthusiastic student; learning is a continuous process in life. But you made me feel like an IAS Officer again. Thank you all".

I just can't imagine how humble he still is! The very thinking of wanting to be a student is exceptional. He had taught me a very 'big' lesson in a very 'small' duration of time I got to spend with him. Just being with 'great personality' makes us feel 'really great', I had to believe this.

In life, I have been learning from everyone and everything ever possible; my parents, my sisters, all my teachers (everyone, I never can forget any of them), all my friends, superiors at work, colleagues, my subordinates at work, the Nature, from life and even the unknown. Whatever am today, I feel is molded most by rest of the world; and a minute by myself.

On this auspicious eve of Teacher's Day, 5th September 2010, though I have a lot of things to write about Dr. Sarvepalli Radhakrishnan, (deserving not to do so) I better thought to commemorate the efforts of every single person and thing around me in making me what am today. My sincere thanks to one and all, even you too!

Happy Teacher's Day.

do WE matter??

Who Matters?

Honorable Finance Minister, Mr. Pranab Kumar Mukherjee was in the Loksabha Sessions lately when his cell phone rang! Who else can manage to get the cell phone number of a Finance Minister? It should definitely be a very important caller at the other end. No other ways, Mr. Pranab Mukherjee had to attend the call. It was indeed embarrassing for him, as it was a 'promotional call' from the service provider. Pheww!

Well, now.. how can such thing happen to a Finance Minister? That too when he was attending Loksabha Sessions? (What happens in the Sessions? Need not be mentioned I guess.. its rather an Open Secret, live telecast) Something should be done about this!

Youngest ever MP in the history of Indian Parliament, presently the Minister of State in the Ministry of Communications and Technology, Mr. Sachin Pilot was all set to take brisk action against these 'unwanted calls'. Soon he gave a statement to Media "Government will take necessary action to completely ban such unwanted calls and SMS". He continued "Unwanted Calls are now a menace, which doesn't exist in any other Country. Mobile Phone service providers are already been instructed to stop such Calls & SMS gradually". Exceptional, isn't it? Young blood has already started to change things around.

In any given single day, I do receive such unwanted calls and sms, at least about 5 to 10 each on my cell phone. Me having two of them, makes life worse. It wouldn't be an exaggeration if said that each one of us having a cell phone are receiving such unwanted calls and sms (as what I do) every day. It's almost like part and parcel of our daily life!

When just a single call to a Finance Minister can result in totally banning unwanted calls and sms in the Country, why not for our sake? Isn't it a menace for every citizen too? Is this the way we are treated by our Democracy? Somewhere (at least..), do WE all really matter to someone (at least..)? I just doubt it.

ಸ್ಪೂರ್ತಿ

"ದುಡಿಮೆಯೇ ದೇವರು"

"ಕೈ ಕೆಸರಾದರೆ ಬಾಯ್ ಮೊಸರು"

"ಒಹ್! ಏನಪ್ಪಾ ಇವ್ನು, ಗಾದೆ ಹೇಳೋಕ್ ಶುರು ಮಾಡ್ಬಿಟ್ಟ?" ಅನ್ಕೊತಿದ್ದೀರ? ಹಾಗೇನಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ. ಸುಮ್ನೆ ನೆನ್ಪಾಯ್ತು, ಹೇಳ್ದೆ ಅಷ್ಟೇ. "ಆದ್ರೂ.. ಏನಾದ್ರೂ ಕಾರ್ಣ ಇರ್ಬೇಕಲ್ವಾ?" ಅಂದ್ರ? ಹೌದು ಹೌದು.. ಕಾರ್ಣ ಇದೆ, ಹೇಳ್ತೀನಿ..

ಬರ್ತಾ ಬರ್ತಾ ನಾನು ಕೊಂಚ (ಜಾಸ್ತಿನೆ ಅಂತ ಇಟ್ಕೋಳಿ) ಸೋಮಾರಿ ಆಗ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ ಅನ್ಸುತ್ತೆ! ಅದೇನೋ ಹೇಳ್ತಾರಲ್ಲ "ರಾಯರ ಕುದುರೆ ಕತ್ತೆ ಆಯ್ತು" ಅಂತ.. ಯಾಕೋ "ಗಾದೆ moodನಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ" ಅಂದ್ಹಾಗಾಯ್ತು?? ಇಲ್ಲ ಇಲ್ಲ, ಇದೇ last ಗಾದೆ. "ಹಾಗಾದ್ರೆ ಮೊದ್ಲು ಪಾದರಸ ಥರಾ ಇದ್ಯಾ?" ಅಂತ ನೀವು ಕೇಳೋಕ್ ಮುಂಚೆನೇ ಹೇಳ್ಬಿಡ್ತೀನಿ.. ನನ್ಗೆ ಬುದ್ಧಿ ತಿಳ್ದಾಗಿಂದನೂ ನಾನ್ ಶುದ್ಧ ಸೋಮಾರಿನೇ.. ಯಾಕೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ! ನನ್ ಕಥೆ ಬಿಡಿ ಇಲ್ಲಿಗೇ.. ಇವ್ರನ್ನ ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿ..

ಜೀವನೋತ್ಸಾಹ?!

ಹೆಸರು ಕೇಳಿಲ್ಲ, ವಯಸ್ಸು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ! ಸುಮಾರು 75 ಇರ್ಬಹುದಲ್ವ? ಹಾಗೆ ಕಾಣ್ತಾರೆ! ನಮ್ ಮನೆ ಹತ್ರ ಇರೋ IBP ಪೆಟ್ರೋಲ್ ಬಂಕ್ ನಲ್ಲಿರೋ Emission Test Center ಗೆ ಬೈಕು, ಕಾರು ತಗೊಂಡು ಹೋದಾಗ್ಲೆಲ್ಲ ಇವ್ರು ಸಿಕ್ತಾರೆ; ಅಲ್ಲೇ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡೋದು ಇವ್ರು. ಹೆಚ್ಗೆ ಮಾತಾಡಲ್ಲ.. ಕೆಲ್ಸ ಎಷ್ಟೋ ಅಷ್ಟೇ.. (ನಮ್ ರಾಜ್ಕಾರ್ಣಿಗಳ್ನ ಇವ್ರ ಜೊತೆ ಬಿಡ್ಬೇಕು ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ) ಇವರ್ನ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ರೆ, ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ತುಂಬಾ ಗೌರವ ಕೊಡ್ಬೇಕು ಅನ್ಸುತ್ತೆ.. ಕೊಡ್ತೀನಿ ಕೂಡ. ಮೊನ್ನೆ ಬೈಕ್ ತಗೊಂಡ್ Emissoin Test ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗ, Deccan Herald ಓದ್ಕೊಂಡ್ ಕುತಿದ್ದ್ರು! ಮನೇಗ್ ಬರೋ Hindu paperನ ನಾನು ಎಷ್ಟೋ ಸರ್ತಿ ಮುಟ್ಟೋದೇ ಇಲ್ಲ.. "ಅದು ನಿನ್ ತಪ್ಪು" ಅಂತಿರ? ಹೋಗ್ಲಿ ಬಿಡಿ. ಬೈಕ್ Emission Test ಆದ್ಮೇಲೆ, 30 ರುಪಾಯ್ ಕೊಟ್ಟು ಕೇಳ್ದೆ:
"ಕಾಫಿ ಆಯ್ತಾ ಸಾರ್?".. ಅವ್ರ್ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡೋಕೆ ನನ್ಗೆ ಒಂದ್ ನೆಪ ಬೇಕಿತ್ತು ಅಷ್ಟೇ!
"ಕಾಫಿ-ಟೀ ಕುಡ್ಯೋದು ಅಪ್ರೂಪ ಸಾರ್".. ನನ್ಗೆ ಅವ್ರು ಸಾರ್ ಅಂದಿದ್ ಕೇಳಿ ಒಂಥರಾ (ಮುಜುಗರ) ಆಯ್ತು.
"ಈ ವಯಸ್ನಲ್ಲೂ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡ್ತೀರಲ್ಲ..?!" ಅದು ಪ್ರಶ್ನೆನೋ ಅಥ್ವಾ ಪ್ರಶಮ್ಸೇನೋ ನಂಗೇ ಗೊತ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ.
"ಏನ್ ಮಾಡೋದು? ಮನೇಲಿ ಸುಮ್ನೆ ಕೂತ್ಕೋಳೋಕೆ ಆಗಲ್ಲ.. ಜೀವ್ನನೂ ನಡೀಬೇಕಲ್ಲ ಸಾರ್"
"ಸರಿ, ಬರೋಣ ಸಾರ್?" ಮುಂದೆ ನನ್ಗೆ ಮಾತಾಡೋಕೆ ಆಗ್ಲಿಲ್ಲ!
"Ok ಸಾರ್.." ಅವ್ರು ಮತ್ತೆ paper ತಗೊಂಡು ಕೂತ್ರು..

ಇಂಥ ಇಳಿ ವಯಸ್ನಲ್ಲೂ ಅವ್ರ್ಗೆ ಎಂಥಾ ಹುಮ್ಮಸ್ಸು ಅಲ್ವಾ? ನೋಡ್ತಿದ್ದ್ರೆ ಖುಷಿ-ನಾಚ್ಕೆ ಎರ್ಡೂ ಆಗುತ್ತೆ! ಈಗ್ಲೇ ಹೀಗಿರೋ ನಾನು ವಯಸ್ಸಾದ್ಮೇಲೆ ಇನ್ಹೇಗೋ??! ತಲೆ ಕೂದ್ಲು ಬಿಳಿಗಾದ್ರೂ ಜಿವ್ನದ್ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡೂ seriousness ಬಂದಿಲ್ಲ. "ಹೇಗೋ ನಡಿತಾ ಇದೆ!" ಅಷ್ಟೇನಾ ನನ್ ಕಥೆ?! ಹೀಗಿದ್ದ್ರೆ, ದೇಹಕ್ಕಿಂತ ಮನಸ್ಗೆ ಬೇಗ ವಯಸ್ಸಾಗೊಗತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ? ಜೀವನ್ದಲ್ಲಿ, ಕೆಲಸ್ದಲ್ಲಿ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ತಗೊಂಡು, ಇಳಿ ವಯಸ್ನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಬ್ರಿಗೆ ಹೊರೆ ಆಗ್ದೆ, ಯಾರ್ನೂ ನಮ್ಬ್ಕೊಳ್ದೆ ಬದುಕ್ತಾ ಇರೋ ಇವ್ರನ್ನ ನೋಡಿದ್ರೆ, ಅದೇನೋ ಖುಷಿ.. ಸ್ಪೂರ್ತಿ.. ಪ್ರತಿ ಸರ್ತಿ ಆಕಡೆ ಹೋದ್ರೆ, ತಿರ್ಗಿ ನೋಡಿ ಮನ್ಸಲ್ಲೇ ಇವ್ರಿಗೆ ತಲೆ ಬಾಗ್ತಿನಿ; ಅವ್ರಲ್ಲಿರೋ ಆ ಒಳ್ಳೆ ಗುಣ, ಜೀವನೋತ್ಸಾಹ, ಹುಮ್ಮಸ್ಸು, ಚೈತನ್ಯ ನನ್ಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಬರ್ಲಿ ಅಂತ..

Gobi Manchurian, love it?

Be it a posh 5-Star hotel or a road-side eatery, Gobi Manchurian - basically a Chinese preparation finds it's existence everywhere in Bengaluru. The weather is so chill, been raining all day yesterday; I just am planning to hang out to eat something hot, tasty and spicy - Gobi Manchurian, so very yummy!

Gobi Manchurian

Errrrr.. the sun (looking at the sky) hasn't yet sunk, the real pleasure of eating Gobi Manchurian is at its best during night (no idea, why?!). Let me share something with you while the sun slowly finds his way to the other side of the world.

A couple of weeks ago, on my way back from office, stuck in the City's usual congested traffic, I happen to see a bunch of fresh, delicious, clean, healthy-looking Cauliflower piled up in a vegetable shop. They were so clean and fresh-looking; I don't ever remember even Mom managing to clean them so good at kitchen! I was all tempted to buy a couple of them; but the (really) slow moving traffic kept me off.

Fresh Cauliflower

Very recently (may be a couple of days ago), when having dinner (that's the time I usually manage to watch Television), TV-9 anchored a program in which the secret of the 'freshness' of Cauliflower was unveiled - ENDOSULFAN.

Callisulfan

Endosulfan is a colorless organochloride compound, widely used as a pesticide (insecticide & acaricide) against whiteflys, aphids, leafhoppers, potato beetles and cabbage worms. Use of this poisonous compound is banned in most of the Countries across the world; but, India still remains the world's largest producer & largest user of Endosulfan. Manufactured by Hindustan Insecticides Ltd. (a Govt. of India Enterprise - www.hil.gov.in), the product is marketed with a statutory note to be sparingly used. Practically, farmers are reported to be using the pesticide enough to make sure that abundant residues are stuffed-in to the Cauliflower before harvesting. Adding to this, farmers are taking all the pain to dip each and every single harvested Cauliflower in a bucket-full of Endosulfan solution (huhhh!) and make it look absolutely clean before dumping them to the Market to get a HANDsome money in return.

Endosulfan is reported to be acutely neurotoxic to insects and mammals, including humans. It adversely affects the Central Nervous System (CNS), Cardiovascular, Respiratory systems and also impairs Hepatic functions. Its severity of action during Pregnancy is shocking, resulting in major physical abnormalities in the new born. It is powerful enough to affect even the animals, substantiating evidences speak the truth. Googling a bit about Endosulfan, I found its extensive use in Kasaragod district of Kerala from the late 70s to 2001 has resulted in a tragedy, that continues to exist even today.

Endosulfan Victims in Kasaragod (Kerala)

Before Govt. of India takes any crucial & firm decision, how many dumb animals are to be disabled? How many more of us should fall victims to this deadly poison?? How many innocent children are to be born disabled for life??? How far the residues of Endosulfan are to be added to the Environment in alarming quantities????

Well, forget all these debate. Now, its time for me to order a plate full of 'Endosulfan Gobi Munchurian'. Are you game for it as well?

ಬಸವನ ಹುಳು

ನಿನ್ನೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ಕಛೇರಿ ತಲುಪಿದವನೇ ನನ್ನ ಕೊಠಡಿಯ ಹೊರಗಿರುವ ಚಿಕ್ಕ ಬಯಲಿಗೆ ಬಂದು, ಮೋಡಗಳ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಕಣ್ಣಾಮುಚ್ಚಾಲೆ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ ಸೂರ್ಯನಿಗೆ ಮೈಯೊಡ್ಡಿ ನಿಂತೆ. ಅದೇನೋ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಅನುಭವ! ಕ್ಷಣಕಾಲ ಸೂರ್ಯನ ಕಿರಣಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಅನುಭವವನ್ನು ಕೊಟ್ಟರೆ; ಮರುಕ್ಷಣ, ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಮುಸಿಕಿದ ಮೋಡಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಬೀಸಿದ ಚಳಿಗಾಳಿಯು ಮೈ ನಡುಗಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಹೀಗೆ ಚಳಿಯಿಂದ ದೂರವಿರಲು ಕೈಗಳೆರಡನ್ನೂ ಕಿಸೆಯೊಳಗಿಟ್ಟು, ಸೂರ್ಯ-ಮೋಡ-ಗಾಳಿ ಇವುಗಳ ಚೆಲ್ಲಾಟದ ಆನಂದವನ್ನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಸವಿಯುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಅಲ್ಲೊಂದು ಪುಟ್ಟ "ಜೀವಿ"ಯು ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆದಿತ್ತು..

ಬಸವನ ಹುಳು

ಸದ್ದಿಲ್ಲದಂತೆ ಅದರ ಸಮೀಪಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತೆ; ಪ್ರಕೃತಿಯ ಮನಮೋಹಕ ಸೃಷ್ಟಿಯೇ ಮೈತಾಳಿದಂತೆ ಬಸವನ ಹುಳುವೊಂದು ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ಗೊಡವೆಯೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಹುಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹರಿಯುತಲಿತ್ತು. ಎಂತಹ ಅದ್ಭುತ ಸೃಷ್ಟಿ; ಮುಷ್ಟಿಯಲ್ಲೊಮ್ಮೆ ಹಿಡಿದು ತುಸು ಒಸಕಿದರೆ ಇನ್ನಿಲ್ಲವಾಗುವಂತಹ ಸೂಕ್ಷ್ಮ-ಕೃಷ ದೇಹದೊಳಗೆ ಅದೆಂತಹ ಸೌಂದರ್ಯನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತ್ತು!! ಅದು ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ದಾರಿಯಡ್ದಕ್ಕೆ ಇದ್ದ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕಲ್ಲನ್ನು ನಾನು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ತೆಗೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಂಡ ಬನಸನ ಹುಳು, ತನ್ನ ಎಲುಬಿಲ್ಲದ ದೇಹವನ್ನು ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಶಂಖದೊಳಗೆ ಅಡಗಿಸಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿದ ಮೇಲೆ ಅರಿವಾದದ್ದು, ಅದು ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಅದೆಷ್ಟು ತ್ವರಿತವಾಗಿ ಸ್ಪಂದಿಸುತ್ತಿತ್ತೆಂದು!

ಮತ್ತೆ ಅದು ಮೊದಲಿನ ತನ್ನ ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಬರಲು ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಬೇಕಾಯಿತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಲಂಗು-ಲಗಾಮಿಲ್ಲದ ಅಶ್ವದಂತೆ ನಾಗಾಲೋಟ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದವು - ಈ ಬಸವನ ಹುಳುವಿನದ್ದು ಅದೆಂಥಹ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ, ಪಾರದರ್ಶಕ, ಸರಳ ಮತ್ತು ಸ್ವತಂತ್ರ ಜೀವನ!! ನಾಜೂಕಾದ ಮೈಕಟ್ಟನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದರಿಂದ ತನ್ನ ಜೀವವು ಅತ್ಯಂತ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಎಂಬುದರ ಅರಿವು ಅದಕ್ಕಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ತಿಳಿಯದು. ಅಂತಹ ಸದೃಢವಲ್ಲದ ಶಂಖದ ಹೊದಿಕೆಯೇ ತನ್ನ ಅರಮನೆ, ಅದೇ ಅದರ ಆಸ್ತಿ, ಅಷ್ಟೇ ಅದರ ಪ್ರಪಂಚ! ನಡೆಯಲು, ಓಡಲು ಕೈ-ಕಾಳುಗಲಿಲ್ಲ, ತನಗಿರುವ ಪುಟ್ಟ ದೆಹವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಉಪಯೋಗಿಸಿ, ನಿಧಾನವಾಗಿ, ಅಪಾರ ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ, ಸ್ವಚ್ಚಂದವಾಗಿ ತೆವಳುವುದೇ ಇದರ ಕಾಯಕ; ವೇಗ ಎಂಬುದರ ಅರ್ಥವೇ ಇದಕ್ಕೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ, ಅದರ ಅಗತ್ಯವೂ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಇಷ್ಟಾದರೂ, ಅದು ತೋರುತ್ತಿರುವ ಜಿವನಾಸಕ್ತಿಯು ಪ್ರಶಂಸನೀಯ! ನಿಸ್ವಾರ್ಥತೆ, ಪಾರದರ್ಶಕತೆ, ಸರಳತೆ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಇವ್ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲದ; ಬದುಕಿರುವವರೆಗೂ ನಾನು, ನನ್ನದು, ಹೆಂಡತಿ, ಮಕ್ಕಳು, ಆಸ್ತಿ, ಅಂತಸ್ತು ಇವುಗಳಲ್ಲೇ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿ; ಸಹನೆ, ತಾಳ್ಮೆ, ನೀತಿ, ನಿಯಮಗಳೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿ; ಇಹಲೋಕದ ಪಯಣ ಮುಗಿಸಿದಾಗ, ಸರ್ವಸ್ವವನ್ನೂ ತೊರೆದು, ಬರಿಯ ಬೆತ್ತಲಾಗಿ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಹೋಗುವ ಮಾನವನ ಜೀವನದ ಅರ್ಥವಾದರೂ ಏನು? ಧ್ಯೇಯೋದ್ದೇಶಗಳಾದರೂ ಏನು? ಸಾರ್ಥಕತೆಯಾದರೂ ಏನು? ಹಾಗೆ ನೋಡಿಕೊಂಡರೆ, ನಮ್ಮ ಜೀವನಕ್ಕಿಂತ ಈ ಬಸವನ ಹುಳುವಿನ ಬದುಕು ಸಾರ್ಥಕವೆನಿಸುತ್ತದೆ! ನನಗೆ ಮುಂದಿನ ಜನ್ಮವೊಂದಿದ್ದರೆ, ಮನುಷ್ಯನಾಗಿದ್ದಾಗಿನ ಅರಿವು ಹೊಂದಿರುವ ಬಸವನ ಹುಳುವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿ, ಆ ಜೀವನಾನಂದದ ಅನುಭಾವದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಲೀನವಾಗಿಬಿಡುವ ಬಯಕೆ. ಸಾಧ್ಯವಾದೀತೆ? ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದ್ದೇ ಆದರೆ, ನಾನು ಧನ್ಯ!

Dear Sister..

How can in words, I say you are so so special to me?!

When in College, how can I forget that the pocket money you gave was always bigger than my Wallet; so that I had enough to spend and even lend?!

How can I forget, on Raksha Bandhan you never missed to tie me a Rakhi and got me enough sweets to eat?!

Till date, how can I forget, the way you carefully selected dresses for me to wear; so that I never happen to learn choose them myself?!

How can I forget, each day morning, the pain you take in joining hands with mom and dad to prepare and pack my breakfast and lunch; so that I stay healthier?!

Every year, how can I forget, the pleasure with which you celebrate my birthday and the offerings you make to God; so that I will always be happy?!

This year, how did I forget, to wish my Sweet Sister yesterday, 16th August 2010, on her very special Birthday; so that I have proved myself so irresponsible and careless?!

Please.. please.. do not pamper me so much.. am sorry..

am sorry..

Taking the privilege of being born younger to you, I fall at your feet on my knees, praying to forgive for being so rude; and to bless me to be more responsible (at least) with my dear loved special ones.

"Happy Birthday my Dear Sister.."

ಮಹಾತ್ಮ

ಆಗಸ್ಟ್ 15, ನಮ್ಮ ಭಾರತ ದೇಶದ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಸುವರ್ಣಾಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದಿಟ್ಟ ಅವಿಸ್ಮರಣೀಯ ದಿನ - ಬ್ರಿಟೀಷರ ಕಿರುಕುಳ, ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯ ಆಡಳಿತದ ಕಪಿಮುಷ್ಠಿಯಿಂದ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಬಿಡುಗಡೆ ತಂದುಕೊಟ್ಟ ದಿನ - ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನ!!

ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧೀಜಿ

'ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನ' ಎಂದಾಕ್ಷಣ, ನಮ್ಮ ಅರಿವಿಗೆ ಬರುವುದು - 'ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧೀಜಿ'. ಇಂದು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಬ್ರಿಟೀಷರ ಗುಲಾಮಗಿರಿಯಿಂದ ಮುಕ್ತರಾಗಿ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ರಾಷ್ಟ್ರವೊಂದನ್ನು ಕಟ್ಟಿ-ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದರೆ, ಅದಕ್ಕೆ ನಿಜವಾದ ಕಾರಣಕರ್ತರು ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಜಿಯವರು. ಭಾರತ ದೇಶದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಪಾತ್ರ ಇಡೀ ವಿಶ್ವವೇ ಬೆರಗಾಗಿ ಮೆಚ್ಚಿದ್ದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ, ಅನುಕರಣೀಯವೆನಿಸಿಕೊಂಡಂದ್ದೂ ಹೌದು.

ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಜಿಯವರದ್ದು ಅದ್ಭುತ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ, ಅದನ್ನು ಒಂದು ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅರ್ಥೈಸಿ ಹೇಳುವುದೇ ಕಷ್ಟಸಾಧ್ಯ! ಅವರ ಸರಳ ನಡೆ, ಪ್ರಭಾವೀ ನುಡಿಗಳು ಇಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲೂ ಅತ್ಯಂತ ಸಮಂಜಸವೆನಿಸುತ್ತವೆ. ಜೀವಮಾನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಅವರು ತಮ್ಮ ತಾಯ್ನಾಡಿಗೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ತಂದುಕೊಡಲು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಆಸೆ-ಆಕಾಂಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ತೊರೆದು, ಅಹಿಂಸೆ-ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಎಂಬ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಅಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ನಡೆಸಿದ ಹೋರಾಟವನ್ನು ನೆನೆದರೆ, ರೋಮಾಂಚನವಾಗುತ್ತದೆ.

ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ವಿಚಾರಧಾರೆಗಳ ಪರಿಚಯವಿರುವವರು, ಅವರದ್ದು ಬರಿಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಮನೋಭಾವವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಅಂಶವನ್ನು ಒಪ್ಪದೇ ಇರಲಾರರು. ಆದರೆ, ದಿನಗಳು ಕಳೆದಂತೆ ಗಾಂಧಿಜಿಯವರನ್ನು ಬರಿಯ 'ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಪಿತಾಮಹ' ಎಂದಷ್ಟೇ ಪರಿಗಣಿಸಿಬಿಟ್ಟಿರುವುದು ವಿಷಾದನೀಯ ಸಂಗತಿ. ಅವರ ಚಿಂತನೆಗಳು ಸಮಾಜ, ಧರ್ಮ, ಜಾತಿ, ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ, ಜೀವನ, ಪ್ರೀತಿ, ಸ್ನೇಹ, ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ, ಪರಿಸರ - ಹೀಗೆ ಹತ್ತು ಹಲವು ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಸವಿಸ್ತಾರವಾಗಿ ಬೇರೂರಿ ಬೆಳೆದಿದ್ದವು. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರ ಸ್ಥಾನ-ಮಾನಗಳ ಬಗೆಗಿನ ಅವರ ವಿಚಾರಗಳು ಎಂದೆಂದಿಗೂ ಅನ್ವಯಿಸುವಂಥವು.

ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರದ್ದು ನಿಸ್ವಾರ್ಥ, ವಿಚಾರಶೀಲ, ತರ್ಕಬದ್ಧ, ದೂರದೃಷ್ಟಿ ಹೊಂದಿದ್ದ ಆಲೋಚನೆಗಳು. ಅವರು ಬರಿಯ ಭಾರತ-ಭಾರತೀಯರ ಉನ್ನತಿಗಾಗಿ ಹಂಬಲಿಸಿದವರಲ್ಲ; ಬದಲಾಗಿ, ಇಡೀ ಭೂಮಂಡಲ-ಮಾನವರ ಉನ್ನತಿಗಾಗಿ, ಒಳಿತಿಗಾಗಿ ಚಡಪಡಿಸಿದವರು; ಮಾನವನ ಸ್ವಾರ್ಥವನ್ನು, ಅದರಿಂದಾಗಬಹುದಾದ ಅನಾಹುತದ ಕುರುಹನ್ನು ತಿಳಿಸಿಕೊಟ್ಟವರು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಅವರ ಈ ಕೆಳಗಿನ ಹೇಳಿಕೆಗಿಂತ ಬೇರೆಯ ಉದಾಹರಣೆ ಬೇಕಿಲ್ಲ:

ಇಂದಿನ ಹದಗೆಟ್ಟುಹೋಗಿರುವ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜವನ್ನು, ಬದುಕನ್ನು, ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು, ಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು, ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು, ಸ್ವಾರ್ಥಗಳನ್ನು ಬುಡಸಹ ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮಾಡಿ, ಇಂದಿಗೆ ದಶಕ-ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಗಾಂಧಿಜಿಯವರು ಕಂಡಿದ್ದ ಕನಸಿನ "ರಾಮರಾಜ್ಯ" ವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ನಮ್ಮಿಂದ ಅಸಾಧ್ಯವೆಂಬುದನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಈಗಾಗಲೇ ತೋರಿಸಿದ್ದೇವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಸಾಮಾನ್ಯರಾದ ನಮ್ಮಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಗದ್ದನ್ನು ಸಾಧಿಸಾಲು ಸಮರ್ಥವಾದ, ಶಕ್ತಿಯುತವಾದ ಮಹಾನ್ ಚೇತನವೊಂದರ ಆಗಮನ ಈಗ ಅತ್ಯವಶ್ಯಕ. ಮಾನವರಿಂದ ಈ ಮನುಕುಲದ ನಿರ್ನಾಮವಾಗಿ ಹೋಗುವ ಮೊದಲು, ನೀನೇ ಕಂಡ ರಾಮರಾಜ್ಯದ ಕನಸನ್ನು ಈಗ ನನಸಾಗಿಸಲು - "ಹೇ ಮಹಾತ್ಮ.. ನೀ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಹುಟ್ಟಿ ಬಾ.."

PRESS - No Offence?!

DISCLAIMER: This post is all about a mere observation. Need not be otherwise considered offensive.

PRESS..!??

Still afresh in my mind:

1. Watching on a leading TV News Channel (don't wanna name it anyways), highlighted coverage of a Government Servant being made a mess of, for having written BBMP on his personal vehicle!
2. Reading in a leading newspaper (again, don't wanna..), an exaggerated report on how Government Vehicles are being used for personal purposes (like dropping their kids to School).

The reporters got a 'nice pat' on their back, for such a brave achievement, both of which gained lots of attention. Government vehicles are public property, they burn fuel bought of public money, they are meant to serve the public, they are to be used for a public cause.. what not? Responses poured in! The concerned Government Officials were rightly embarrassed. Nothing wrong, haann?

Last Saturday, a Honda City drove into our Office premises. An elderly gentleman, walked straight to me and asked if he could have a look around our Farm! By the time we ended our conversation, his wife, daughter, and son had joined him. Digicam with the son, half-eaten pack of Bingo with the daughter, easy-to-travel suit of the wife and cool dark goggle of the gentleman gave me an impression that the family was on a weekend picnic. Nothing wrong, haann?

The bold and red (I wonder why, always written red?.. danger huhhh?) PRESS tag (both front and rear) on their vehicle caught my attention in no time. Though I managed to keep off the red tagged car, my camera couldn't.

How can this 'elderly' gentleman paste the PRESS tag, in bold and red, to his personal vehicle? (In my honest opinion, the Honda City had all the characters of a typical personal vehicle; alas! am not an RTO Official to issue a Certificate in justification) Hey, no! It is his Company vehicle.. Oh, great! Then, how was it his family hanging around in his office vehicle for a cool weekend picnic?

Media, has always imPRESSed public by preaching 'Rules & Ethics'. Whats it when the coin is flipped? Its real true when said 'we are blind to our own shadow'!

About Me!

Frankly speaking, in Blogger, the most difficult part to handle is the 'About Me' stuff. It is my usual habit to keep things up-to-date; but, my Blogger Profile is an exception. Even before I could publish my First Post on Blogger, a sincere effort of mine to fill in the about me section had failed.

If you happen to be my interviewer, a very simple way to make me start counting stars in the blue sky is to ask "Tell me something about yourself". Phew! That would be the toughest question I (n)ever can answer.

One of my immediate superior at work, Dr. Channakeshava Murthy has something to say 'about me' in his Blog. It was a real surprise for me to read about myself following today's lunch at office, after which it took a lot out of me to digest, since I sank deep into my couch to introspect.

Finally, there is something to add in to the 'About Me' part of my Blog; "Do I really deserve it?" would be the immediate topic to debate.

Read 'about me' by Murthy Sir => http://drkeshoo.blogspot.com/2010/08/person-i-admire.html

ಪ್ರೀತಿ-ಸ್ನೇಹ

ಆಕೆ, ಆತನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ತಂದುಬಿಟ್ಟಳು. ಆಕೆಯ ಪರಿಚಯವಾದದ್ದು ಆಕಸ್ಮಿಕ! ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ragging ಪದ್ಧತಿ ಹೊಸತೇನಲ್ಲ; ಇದರಿಂದ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಪರಿಚಯವಾಗದೇ ಇರಲಾರರು. ಆದರೆ, ಆಕೆ ಹಾಗೂ ಆತನದ್ದು ಬರಿಯ ಪರಿಚಯ ಅಷ್ಟೇ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. "ನಾವು ಹೀಗೇಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ?" ಆಕೆಯನ್ನು ಕಾಡಿದ್ದ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಆತನನ್ನೂ ಕಾಡಿತ್ತು. ಆದರೂ, ಆತನೊಡನೆ ಆಕೆಗೆ ಅದೇನೋ ಸಲಿಗೆ, ಆತ್ಮೀಯತೆ. "ಕಾರಣವೇನು?" ಆಕೆಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ, ಆತನಿಗೂ ತಿಳಿಯುವ ಉತ್ಸುಕತೆ ಇದ್ದಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.

ಆತನ T-Shirt ಗಳನ್ನು formals ಗೆ, Slipper ಗಳನ್ನು Shoes ಗೆ ಬದಲಾಯಿಸಲು ಆಕೆ ಸಮರ್ಥಳು ಎಂಬುದನ್ನು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಬೀತುಪಡಿಸಿಬಿಟ್ಟಳು. ಆತನಿಗೂ ತನ್ನಲ್ಲಿ ಹೊಸತನ ಕಾಣುವುದರಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ಖುಷಿ; ಆ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಆಕೆಯೂ ಭಾಗಿಯಾಗಿದ್ದಳು. "ಬದುಕು ಅದೆಷ್ಟು ಸುಂದರ!" - ಆತನದೂ ಆಕೆಯದೂ ಒಂದೇ ತೆರನಾದ ಅನುಭವ, ಆನಂದ.

"ನಿನಗೆ friends ಬೇಕೋ ಇಲ್ಲ ನಾನ್ ಬೇಕೋ?"
ಆತ ಇಂತಹದೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಬಹುದೆಂದು ಆಕೆ ಕನಸು-ಮನಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಎಣಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.
"ನನಗೆ ನೀವೂ ಬೇಕು, friends ಕೂಡ ಬೇಕು"
ಆಕೆಯ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಉತ್ತರವು ಆತನಿಗೆ ಅದೇಕೋ ಹಿಡಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ!! ತಪ್ಪಲ್ಲದ ತಪ್ಪಿಗೆ, ಇಬ್ಬರ ಮಧ್ಯೆ ಅಗೋಚರ-ಶೂನ್ಯ ಅಂತರ. ಅವರ ನಡುವೆ phone calls, SMS ಎಲ್ಲವೂ ತಂತಾನೇ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟವು.

ಹೀಗೆ ಐದು ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದುಹೋಗಿವೆ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಆತ-ಆಕೆ ಇಬ್ಬರ ಸ್ಥಾನಗಳೂ ಬದಲಾಗಿವೆ. ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಅಂತಸ್ತೂ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಅಂತಸ್ತಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ನಡೆಯೂ ಬದಲಾಗಿದೆ. ನಡೆಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ನುಡಿಯೂ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ, ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಅಂತರ ಮಾತ್ರ ಬದಲಾದಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು:

ಆತ: "Phone, SMS ಏನೂ ಮಾಡ್ತಿಲ್ಲ? ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ರೂ ಮಾತಾಡ್ಸಲ್ವ?"
ಆಕೆ: "ಅದನ್ನು ನೀವೇ ಮಾಡ್ಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲ?"
ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಉತ್ತರವಾದಾಗ ನೀರಸ ಮೌನ..
"time ಇದ್ಯ ಇನ್ನೂ?"
"I can spare another 10 minutes"
ಸ್ವಲ್ಪ ತಡೆದು..
"Is it possible for us to be as we were before?"
"I don't think so..."

ಆವರಿಸಿದ ಮೌನ, ಒಳಗಿನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಮರೆಸಲು ಮಾತುಗಳು ವಿಫಲವಾದಾಗ ಆತ FM ಮೊರೆಹೋಗದೆ ಬೇರೆ ದಾರಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. "ಹಾಳಾದ್ ಹಾಳಾದ್ ಹಾಟ೯ಲಿ ಹೊಸ ಹುಡ್ಗೀರ್ ಹಾವಳಿ..." FM ಗೇನು ತಿಳಿಯಬೇಕು ವಾಸ್ತವದ ಚಿತ್ರಣ? ಎಂದಿನಂತೆ ತನ್ನ ಉತ್ಸಾಹ ಮೆರೆಯುತಿತ್ತು.

"ನಿನ್ number ನೀನೇ delete ಮಾಡ್ಬಿಡು" ಅಕೆಗೆ ತನ್ನ mobile ಕೊಡುತ್ತಾ ಹೇಳಿದ ಆತ. ಮನದಲ್ಲಿನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ, ಆತ ಹೇಳಿದಂತೆ ನಡೆಯುವುದೇ ಆಕೆಯ ಧ್ಯೇಯ; ಮರುಮಾತಾಡದೆ ಆತ ಹೇಳಿದಂತೆ ನಡೆದುಕೊಂಡ ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣಂಚುಗಳು ಒದ್ದೆಯಾಗಿದ್ದು ಆತನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲ.

ಆಕೆ ಕಾರಿನಿಂದಿಳಿದಾಗ ಆತನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅಗಲಿಕೆಯ ನೋವಿನ ಭಾವ.. ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಮಾತುಗಳೇ ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ ಆತನಿಗೆ. ಆಕೆಯ ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾವನೆಗಳು ಮಾತುಗಳ ರೂಪ ಪಡೆದೇಬಿಟ್ಟವು - "ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಕಳ್ಕೊಂಡೆ..". ಆತ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವ ಮೊದಲೇ ಆಕೆ ದೂರ ಸರಿದಿದ್ದಳು, ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡದೆ..

"After some yrs, v al wil b busy wid our own lyf. No more Miss cals, no more Sily SMS, no more Chatting. I hope Someday v wil recal al dis wid a smile n tears in our eyes.. Dis SMS is dedicated 2 al my frnds who hav Created such wonderful memories in my lyf"

ಆತನಿಗೆ ತಲುಪಿದ ಈ SMS ಕಳುಹಿಸಿದವರ್ಯಾರು ಎಂದು ಬೇರೆ ಹೇಳಬೇಕಿಲ್ಲ!

- "ಪ್ರೀತಿಯು ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ, ಸ್ನೇಹವು ಪ್ರೀತಿಗೆ ಮುಳುವಾಗಬಾರದು". ಸ್ನೇಹಿತರ ದಿನಾಚರಣೆ ಶುಭಹಾರೈಕೆಗಳು.